Zapewne wszyscy znają filmy akcji, gdzie główny bohater zdobywa piękną kobietę, cierpi przez demony przeszłości, a jednocześnie, prawie wszystko mu się udaje. Kimś takim jest właśnie Simon Fisk, dobiegający czterdziestki były pracownik agencji federalnej US Marshals. Jedynym, co wyróżnia go z tłumu podobnych mu protagonistów, jest profesja. Otóż pan Fisk zajmuje się odnajdywaniem dzieci porwanych przez rodziców. Brzmi intrygująco?

Książka, jak przystało na dobry thriller, zaczyna się ostro i szybko. Fisk w drodze na lotnisko, zostaje „grzecznie” zatrzymany przez francuską policję i poproszony o pomoc. Z hotelu zniknęła sześciolatka, a póki co nikt nie zażądał od rodziny okupu. Dziecko może skończyć w burdelu, na ulicy lub w piwnicy jakiegoś pedofila. Fisk widzi w sprawie jednak coś innego, co go zainteresowało. Podobieństwa do jego własnych przeżyć oraz to, czym zajmuje się ojciec dziewczynki.

Fisk został opisany jako twardy, bezkompromisowy mężczyzna. Corleone nadał mu jednak głębi i cech, których trudno spodziewać się po facecie lejącym bandytów po twarzy w zasikanych zaułkach. Czasem jego zachowania są wprawdzie przerysowane, ale zważywszy na to jak wyglądała jego przeszłość, można uznać że są one całkowicie uzasadnione.

Liczba miejsca, w które Corleone zabiera czytelnika, jest wprost nieprawdopodobna. Zaczyna od Francji, potem pojawia się Berlin, Polska, Ukraina oraz Białoruś. W każdej z tych lokalizacji, bohater przeżywa więcej przygód niż niejeden twardziel z filmów sensacyjnych w całym swoim życiu. Nagromadzenie akcji może jednak odrobinę przytłoczyć. Ciągła gonitwa za porywaczami sprawia, że w pewnym momencie siada napięcie. Czytelnik wie, że przecież zaraz coś się wydarzy i przestaje przejmować się losami protagonisty, a co gorsza, porwanej dziewczynki. Corleone przedobrzył też w jeszcze jednej kwestii. Fisk gdziekolwiek się nie uda, zawsze trafia na dobry trop. Podczas wyprawy na Ukrainę, bez żadnych tropów i śladów, trafia od razu do odpowiedniego baru i na odpowiednie osoby. Oczywiście kryminał rządzi się swoimi prawami, ale „Lepszy byłby martwy” to połączenie zarówno niego, jak i thrillera czy powieści sensacyjnej. Można też natrafić na całkiem przyjemne, zabawne komentarze Fiska, ale sporo mu brakuje do klasycznego Marlowa.

Taki gatunkowy mariaż wyszedł pisarzowi niespodziewanie sprawnie. Książkę mimo jej schematyczności, czyta się wyśmienicie. Można zaryzykować stwierdzenie, że książce bliżej do scenariusza dobrego filmu akcji, niż do klasycznego kryminału. I to nie zarzut, ponieważ czasem warto przeczytać powieść, która potrafi wciągnąć i nie zmusza czytelnika do zbyt dużego wysiłku intelektualnego. Autorowi należy się również pochwała za wątek Pruszkowa oraz docenienie urody Polek. „Lepszy byłby martwy” wciąga i przydusza czytelnika do podłogi. Zupełnie tak samo jak czyni protagonista, gdy kończą mu się banknoty w portfelu.

Bartosz Szczygielski