"Zgorzkniała pizda to tylko konsekwentna reakcja na chory system, wezwanie żeby nigdy nie zadowalać się równouprawnieniem mniejszym od całkowitego".
Właściwie nie potrafię wyjaśnić dlaczego czytając tę książkę czułem jakąś niesprecyzowaną sympatię do bohaterki i pierwszoosobowej narratorki. Może to niepogodzenie z losem czynią ją tak bardzo ludzką, bo i cała książka jest bardzo ludzka i bardzo kobieca, a jednocześnie odważna i prowokująca. Tak bardzo ludzkie jest to tytułowe zgorzknienie, o którego analizę egzystencjalną mogliby pokusić się najwybitniejsi filozofowie. Sara jest po troszę wyzwoloną feministką, a po troszę przeciętną osobą spragnioną zwykłego, ludzkiego ciepła. Z uporem wielokrotnie nazywa się zgorzkniałą pizdą; to określenie ma odzwierciedlać rozdarcie między rzeczywistością a niespełnionymi wobec niej oczekiwaniami. I to także jest bardzo ludzkie i bardzo powszechne.
Bohaterka widzi ciągle nierówności spowodowane tradycyjnym podziałem ról między obiema płciami:"można być ojcem i nie wyrzec się swojego egoizmu, gdy tymczasem kobiety wchodząc do ciasnego pokoju macierzyństwa muszą zrezygnować z tak wielu rzeczy."
Na szczęście "heteronormatywne" zakończenie przynosi nadzieję. Sara odzyskuje ją wraz z powrotem z tygodniowego wypadu na Teneryfę.I właśnie może to, że jest do czego wracać jest najważniejsze.

"Zgorzkniała pizda to tylko konsekwentna reakcja na chory system, wezwanie żeby nigdy nie zadowalać się równouprawnieniem mniejszym od całkowitego".
Właściwie nie potrafię wyjaśnić dlaczego czytając tę książkę czułem jakąś niesprecyzowaną sympatię do bohaterki i pierwszoosobowej narratorki. Może to niepogodzenie z losem czynią ją tak bardzo ludzką, bo i cała książka jest...