Książka, która otrzymała dużo pozytywnych opinii, a ja niestety nie dołączę do grona jej zwolenników.
Nie wiem jaką ocenę postawić – za sam temat – bo takie sytuacje się zdarzają – na pewno więcej niż za warsztat literacki i wizję świata autorki.
Książka porusza bardzo trudny temat – osieroconej, trzyletniej dziewczynki, której nikt nie chce. Przynajmniej nie chce jej rodzina, która pozostała. Babcia nie może, bo chora; dziadek nie może, bo bezradny i za dużo ma na głowie; wujek nie może, bo za młody; ciotka nie może, bo jest alkoholiczką uzależnioną od leków.
Dobrze, można by przyjąć, że rodzina jest patologiczna i w ogóle nie przejmuje się losem i psychiką małego dziecka (z krwi i kości własnej). W rodzinie małej Oli wszyscy są opryskliwi, narzekający, bardzo egocentryczni, najczęściej nie rozmawiają ze sobą, tylko wykrzykują swoje racje i pretensje. Ale żeby wokół nie było innych, którzy zainteresowaliby się losem dziecka? Sąsiadów, znajomych, dalszej rodziny? Mało realne, tym bardziej, że rodzina typowo patologiczna nie jest. Z wykształceniem, majątkiem, pracą.
Tymczasem w książce większość postaci jest niemiła, niesympatyczna i wrogo nastawiona do innych. Prześmiewczy lekarze, wstrętni policjanci, kuratorzy z piekła rodem. Pozytywnych postaci jest na palcach jednej ręki – Basia, pani Marzenka, Zuzia (małe dziecko), Joanna.
Świat nie jest czarny. Jest czarno-biały ze wszystkimi odcieniami szarości. Ludzie są i dobrzy i źli.
Źle mi się tą książkę czytało. Była wstrząsająca, ale nie wzruszająca. Przynajmniej nie dla mnie. Wkurzałam się na ciotkę Oli, że jest taka szorstka, oschła, bezwzględna. Zamartwiałam się tym, co przeżywa Ola. Wkurzałam się, że każde kolejne zachowanie ciotki przyczynia się do złamania psychiki dziecka. Drażniło mnie, że ciotka-lekarz, nie uświadamia sobie jak bardzo nieszczęśliwe jest dziecko, które non-stop moczy się, wymiotuje i rwie włosy z głowy.
Jeżeli zamiarem autorki było pokazanie, że po takiej traumie i opiece dziecko wyjdzie z zwichrowaną psychiką, no to się udało. I tyle. Żadnej nadziei, żadnego dobra. Fragment końcowy, który pewnie miał pewnie poruszyć tylko mnie zdenerwował. Ola będzie niosła swoją tragedię i zniszczoną psychikę po takim dzieciństwie nadal w sobie.
Może przesadziłam. Może przejaskrawiłam. Pewnie dlatego, że naprawdę ciężko czyta mi się książki o cierpieniu dzieci. Mogę je czytać, jeżeli opisują ratunek niesiony dziecku, dobro które mu się w końcu zdarza, osobę która je pokochała, okazała miłość i zrozumienie. Jeżeli na końcu jest dobrze. Albo przynajmniej lepiej.
Tę książkę czytało mi się zdecydowanie za ciężko.
Daję więc jednak 6 gwiazdek – za wybór trudnego tematu i za to jak bardzo ta książka poruszyła negatywne emocje we mnie. Może to rzeczywiście ja jestem za miękka i mam to szczęście żyć w lepszym świecie niż ten opisany w książce.

Książka, która otrzymała dużo pozytywnych opinii, a ja niestety nie dołączę do grona jej zwolenników.
Nie wiem jaką ocenę postawić – za sam temat – bo takie sytuacje się zdarzają – na pewno więcej niż za warsztat literacki i wizję świata autorki.
Książka porusza bardzo trudny temat – osieroconej, trzyletniej dziewczynki, której nikt nie chce. Przynajmniej nie chce jej...