"Chińczycy wciąż są najlepszymi iluzjonistami. Zmieniła się tylko iluzja".
Mam spory problem z tą książką. Jest to bezdyskusyjnie nietuzinkowy reportaż, pisany z pasją przez Europejczyka, który próbował skutecznie zaaklimatyzować się w zupełnie obcym dla siebie kraju.
Chiny Terzaniego to Chiny u progu transformacji, odkrywające się nieśmiało na świat po wyniszczającym etapie rewolucji kulturalnej. Chiny, w których bieda, strach i niepewność jutra wyłaniają się z każdego zaułka.
Książka z jednej strony zachwyca i zaskakuje egzotyką, z drugiej przytłacza i przeraża okrucieństwem i jawną niesprawiedliwością, do których miejscowa ludność zwyczajnie przywykła.
Niestety zdążył się ten reportaż mocno zestarzeć i zdezaktualizować w niektórych kwestiach, zwłaszcza dotyczących stolicy. Przeszłość opisywana jest tu z perspektywy teraźniejszości, która obecnie sama stała się mglistą przeszłością. Zwłaszcza wiele przytoczonych tu danych liczbowych ma się obecnie nijak do rzeczywistości.
Terzani maluje niezwykle gorzki obraz Państwa Środka, kładąc chyba zbyt silny nacisk na pieprzoną politykę, która skądinąd odcisnęła nieodwracalne piętno na życiu zwykłych ludzi. Tylko właśnie tego odpolitycznionego życia zwykłych ludzi było tu dla mnie jakby trochę za mało...

"Chińczycy wciąż są najlepszymi iluzjonistami. Zmieniła się tylko iluzja".
Mam spory problem z tą książką. Jest to bezdyskusyjnie nietuzinkowy reportaż, pisany z pasją przez Europejczyka, który próbował skutecznie zaaklimatyzować się w zupełnie obcym dla siebie kraju.
Chiny Terzaniego to Chiny u progu transformacji, odkrywające się nieśmiało na świat po wyniszczającym...