Przez ostatnie cztery lata odwiedziłem Chiny czterokrotnie. Wyjazdy te były służbowe, ale zdołałem nieco pozwiedzać, odbyć dwie podróże pociągami, wdrapać się na Wielki Mur. Towarzyszyło mi lekkie rozczarowanie. Po kraju z tak długą historią, z tak bogatą kulturą spodziewałem się więcej. Więcej kolorów, więcej detali, więcej zabytków. Dlaczego jest tak szaro, nijako? Dlaczego te zabytki wyglądają jak połatane lub sklecone naprędce? Dlaczego Wielki Mur jest taki mały, tzn. jedynie skromny fragment jest udostępniany turystom i utrzymywany w jako takim stanie, reszta leży w ruinie, porośnięta chaszczami? Również Chińczycy, z którymi współpracuję, byli dla mnie zagadką. Ich mentalność, sposób rozumowania i postępowania w pracy - to było dla mnie... jak by to dyplomatycznie ująć... - nieprzeniknione. I tu z pomocą przyszła mi książka Terzaniego. Jeśli nie udzieliła mi ona wszystkich odpowiedzi, to na pewno uchyliła spory rąbek tajemnicy. Kluczem do sukcesu tego reportażu było chyba założenie, które przyjął autor, tj. zamieszkać w Chinach z całą swoją rodziną, poznać język, dotrzeć do zwykłych ludzi, stawić czoła ich problemom, żyć jak oni, posłać dzieci do tamtejszej szkoły i również z ich perspektywy spojrzeć na ten ogromny kraj. Myślę, że to się świetnie udało.
Przez ostatnie trzydzieści lat wiele się w Chinach zmieniło, nie ma już chyba dzielnic dla cudzoziemców, można podróżować bez obstawy pracowników "biura podróży dla cudzoziemców". A jednak "Zakazane wrota" pozostają cenną lekturą. Polecam.

Przez ostatnie cztery lata odwiedziłem Chiny czterokrotnie. Wyjazdy te były służbowe, ale zdołałem nieco pozwiedzać, odbyć dwie podróże pociągami, wdrapać się na Wielki Mur. Towarzyszyło mi lekkie rozczarowanie. Po kraju z tak długą historią, z tak bogatą kulturą spodziewałem się więcej. Więcej kolorów, więcej detali, więcej zabytków. Dlaczego jest tak szaro, nijako?...