Jak na powieść o smokach bardzo mało jest w Serafinie udziału smoków w... smoczej postaci. Stwory mają bowiem możliwość przemiany w ludzi i właśnie w tym wydaniu przewijają się przez całą powieść. Szkoda. Przy nielicznych scenach, w których można było poczytać o latających, czy zionących ogniem potworach uśmiechałam się i za chwilę zgrzytałam zębami, że nie dane mi będzie zbyt mocno takimi fragmentami się nacieszyć. To chyba mój najważniejszy zarzut wobec książki. Hartman stawia na świat ludzi, motyw uprzedzeń i dworskie intrygi, pobieżnie traktując motyw, który stanowi podstawę konfliktów w powieści.
Autorka koncentruje się na knowaniach na dworze Gorredu, wikłając bohaterów w różne relacje. Oprócz motywu księżniczki, która zachowuje się jak przystało na księżniczkę, więź powstająca między Kiggsem i Serafiną, szczególnie ważny wątek muzycznej oprawy wydarzeń na dworze i przygotowania do wizyty Comonota, generała smoczej nacji. Pojawiają się pod koniec motywy polityczne i całość stanowi przyzwoity, ale nie nadzwyczaj porywający obraz znany z wielu powieści fantasy.

Na szczególną według mnie uwagę zasługuje motyw ogrodu Grotesek, do którego zagląda Serafina tylko i wyłącznie w swoim umyśle. To coś w rodzaju innego wymiaru stworzonego tylko w jej głowie i tylko dla niej dostępnego. Z postaciami wiąże się pewien szczególny, bardzo ciekawy motyw, którego zdradzać nie mam zamiaru, ale wydaje mi się, że to najmocniejszy punkt tej książki. Liczę na jego rozwój w części drugiej.
Serafina to powieść z gatunku fantasy, która wymagałaby dopracowania na gruncie niektórych motywów, rozwinięcia pewnych wątków i uzupełnienia kilku informacji o świecie, ale ma swoje mocne strony. Czyta się szybko, język jest przystępny, ale osobom liczącym na śmigające w powietrzu smoki radzę poszukać lektury z większym udziałem tych stworzeń.

Jak na powieść o smokach bardzo mało jest w Serafinie udziału smoków w... smoczej postaci. Stwory mają bowiem możliwość przemiany w ludzi i właśnie w tym wydaniu przewijają się przez całą powieść. Szkoda. Przy nielicznych scenach, w których można było poczytać o latających, czy zionących ogniem potworach uśmiechałam się i za chwilę zgrzytałam zębami, że nie dane mi będzie...