Królestwo Powergraph

Dawno nie omawiałem żadnej pozycji wydanej przez Powergraph. Początkowo wydawało mi się nawet, że tak dziwnie się złożyło, że nic powergraphowego jeszcze na Szortalu nie omówiłem. Jednak jedno omówienie książki z Powergraphu mam za sobą. Był Szczepan Twardoch i jego „Tak jest dobrze”. Jak na dorobek tego zacnego wydawnictwa to mało, ale już śpieszę to nadrobić. Może nie zdążyliście się jeszcze zorientować, ale właśnie czytacie wstęp do recenzji drugiego zbioru opowiadań Rafała Kosika „Nowi ludzie.” (Jeżeli cokolwiek, co wyszło spod mojej klawiatury, można nazwać recenzją. Zazwyczaj to dość subiektywny zestaw informacji na temat opisywanej książki i wszystkiego wokół niej).

Lubię Kosików. Bardziej lubię Kasię, ale to chyba zrozumiałe dla wszystkich. Mniej więcej cały fandom mógłby grać w serialu pt. „Wszyscy kochają Kasię”. Przypuszczam, że zgodzicie się ze mną :) Nie dlatego, że jak to mówią, do Rafała coś mam. Rafał ma jedną bardzo poważną wadę - nie jest Kasią. Natomiast ma też jedną bardzo poważną zaletę – dobrze pisze literaturę science fiction, co w ostatnich latach w Polsce, jak i na świecie, nie jest zbyt powszechne.

Rafał zaczynał opowiadaniami publikowanymi w Nowej Fantastyce i Science Fiction. Potem była pierwsza powieść – „Mars”. Następnie poleciały już powieści dla młodzieży (?) FNiN, których jedenasty tom jest zapowiedziany na listopad 2013 roku. Po drodze były dwie bardzo dobre „dorosłe” powieści – „Vertical” i „Kameleon” oraz kilkanaście opowiadań. Właśnie podsumowaniem dorobku krótkiej formy Rafała są dwa zbiory opowiadań: wydany w 2011 roku „Obywatel, który się zawiesił” i niedawno wydany „Nowi ludzie”.

Książka zawiera dziesięć opowiadań, z czego jak dobrze policzyłem, cztery zostały opublikowane po raz pierwszy. Są to zamykający zbiór „Wielki błękit” i pewnie ku uciesze szortalowiczów, trzy szorty.
Książka jest wydana, jak to zwykle w Powergraphie bywa, bardzo ładnie (a od czasu kiedy wprowadzili zasadę, że publikują tylko w twardych oprawach – wychodzi im jeszcze ładniej niż bardzo ładnie).

Wygląda na to, że autor zajęty przede wszystkim Felixami, nie zamierza wracać do opowiadań, (no, może od czasu od czasu w powergraphowych antologiach) i stwierdził, że można podsumować ten fragment swojej twórczości. Czekałem na ten zbiór, jak się na końcu okazało, dwutomowy. Opowiadania autora były rozsiane po różnych czasopismach, ciężko było do nich wracać, a lubię pióro Rafała, lubię styl w którym pisze, lubię dobre science fiction, które pisze, chciałem mieć to zebrane w jednym miejscu.

Opowiadania w zbiorze są podobne, jeśli chodzi o tematykę: degeneracja ludzi i koniec cywilizacji, tej obecnie nam znanej oraz próba przetrwania w zmieniającym się świecie. Najlepsze jest opowiadanie tytułowe: „Nowi ludzie” opisujące absurdy prób unifikacji i równouprawnienia społeczeństwa za wszelką cenę. Dążenie do poprawności politycznej, moralnej, społecznej. Próba ustawienia tego wszystkiego za pomocą ułomnych jak zwykle przepisów. Godne polecenia jest również pierwsze opowiadanie ze zbioru: „Trzy cyfry, tysiąc kombinacji.” To dobre przedstawienie gierek politycznych w Polsce po katastrofie, kiedy nie jesteśmy w stanie zebrać się, aby coś zbudować. Gdzie zdegenerowane dobrobytem społeczeństwo nie jest w stanie zapanować nad chaosem powstałym po katastrofie. Mamy też w zestawie bardzo dobrego szorta – „Bar” (chyba nie czekacie na streszczenie szorta, co?).

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/3775

Królestwo Powergraph

Dawno nie omawiałem żadnej pozycji wydanej przez Powergraph. Początkowo wydawało mi się nawet, że tak dziwnie się złożyło, że nic powergraphowego jeszcze na Szortalu nie omówiłem. Jednak jedno omówienie książki z Powergraphu mam za sobą. Był Szczepan Twardoch i jego „Tak jest dobrze”. Jak na dorobek tego zacnego wydawnictwa to mało, ale już śpieszę to...