To jedna z najlepszych, ale i też najsmutniejszych części z cyklu „Pocałunek anioła”.

Niestety nie doczekałam się tego czego chciałam.

Czyli szczęśliwego końca gdzie Ivy oraz Tristan będą razem na ziemi. Nie spodziewałam się tego, że to ona tu zginie. Już wszystko sobie wyobrażałam, ale tego nigdy bym się nie spodziewała.

Łzy leciały mi ciurkiem i jeszcze lecą. Na długi czas nie zapomnę tych wszystkich przygód. Tych niebezpiecznych, wesołych, smutny i zadziwiających wydarzeń. Oraz bohaterów których tak bardzo pokochałam. No może z małymi wyjątkami. Bo raczej Gregory czy Bryan do tej listy nie należą.

Łzy towarzyszyły mi praktycznie przy każdej z części, ale to właśnie w finałowej części wybuchłam puszczając wszystkie łzy jakie mogłam.
Zawsze podczas czytania towarzyszyło mi zaskoczenie, smutek ale i też radość i śmiech. No bo przecież jak można się nie śmiać wyobrażając sobie Tristana z krewetkami w nosie i oliwkami na zębach.

Aż żal jest mi się rozstawać z tymi miłymi chwilami. Z tą przepiękną miłością głównych bohaterów która udowadnia, że nieważny jest wygląd ale i też dusza. Miłość Ivy do Tristana nie zmieniła się nawet kiedy powrócił pod postacią anioła czy też w ciele Luke’a.

Kocham cię, teraz

I do końca świata!

Nadal mam łzy i wspominam rozdarcie bohaterów kiedy wiedzieli co zaraz nastąpi.

To jedna z najlepszych, ale i też najsmutniejszych części z cyklu „Pocałunek anioła”.

Niestety nie doczekałam się tego czego chciałam.

Czyli szczęśliwego końca gdzie Ivy oraz Tristan będą razem na ziemi. Nie spodziewałam się tego, że to ona tu zginie. Już wszystko sobie wyobrażałam, ale tego nigdy bym się nie spodziewała.

Łzy leciały mi ciurkiem i jeszcze lecą. Na długi...