Przyznaję, Rebecca Johns rzetelnie przygotowała się do pracy nad „Hrabiną”. Przedstawiony przez nią portret Erzsébet Báthory przemawia do wyobraźni i wielowymiarowo ukazuje kobietę, którą tak jednowymiarowo zagarnęła popkultura. Fakt, kąpanie się w krwi dziewic to kontrowersyjne remedium na starość, ale za to ma ogromny potencjał mitotwórczy. Historia świata zna przypadki różnorakich psychopatów, którzy mniej lub bardziej makabrycznie zapisali się na jej stronach. Ale skupienie się na jedynym aspekcie życiorysu może być krzywdzącym uproszczeniem. A w przypadku Elżebiety Batory pojawiają się głosy, że być może przyczyny polityczno-ekonomiczne były fundamentem, na którym wyrosła jej krwawa legenda.

Erzsébet Báthory, która wyłania się z kart książki Johns, jest mocno uwikłana w historię i zawirowania polityczne, jakie na przełomie XVI i XVII wieku przetoczyły się przez Węgry. Jej życie nie było usłane różami. Rzucona na głęboką wodę musiała sprostać wielu wymaganiom i wypić niejedną czarę goryczy. Nie miała nic do gadania jeśli chodzi o wybór męża, za to od małego była przygotowywana do roli wielkiej pani. Musiała spełniać cudze oczekiwania, a jej własne potrzeby w gruncie rzeczy sprowadzone były do tego, by zadowolić wszystkich naokoło. Nosić wysoko podniesioną głowę i być panią na włościach ze świadomością, że mężowi łóżko grzeją coraz to nowe służące…cholera, której kobiecie krew by się w żyłach nie gotowała?

Jaka jest Elżbieta pióra Johns? Przede wszystkim to inteligentna kobieta, która stara się sprostać wszystkim sytuacjom, w jakich postawiło ją życie. Jest wykształcona, ale także niepewna siebie. Matka jest dla niej ideałem, do którego trudno jej się zbliżyć. Ma rękę do zarządzania majątkiem, jest dobrą, ofiarną matką i wierną żoną. Ale gdzieś tam jest rysa na jej psychice. Obsesja na punkcie czystości, uczciwości i pracowitości. Jeśli któraś z jej służących taka nie jest, musi zostać przykładnie ukarana.

W „Hrabinie” autorka zastosowała pierwszoosobową narrację. Elżbieta w listach do syna opisuje swoje życie i przedstawia swój punkt widzenia. Uwięziona w wieży na nowo przeżywa przeszłość. Ukazuje, jak z dziecka stała się silną, surową kobietą i jaki wpływ na nią miał jej mąż, o którego uwagę musiała przez długi czas bardzo zabiegać. Jest to całkiem ciekawe ujęcie tematu, które nie skupia się li i jedynie na niechlubnej sławie Elżbiety. Jest to portret poniekąd psychologiczny, który Rebecca Jones zgrabnie wysnuła z historycznych faktów. Ma on wiele cech prawdopodobieństwa.

Byłam bardzo ciekawa tej książki i liczyłam właśnie na to, że autorka rozprawi się z mitem krwawych kąpieli. Pod tym względem jestem usatysfakcjonowana, ale…może to forma tej opowieści, może styl autorki sprawia, że po przeczytaniu „Hrabiny” pierwszym jej określeniem, które przyszło mi do głowy, jest słowo „nudna”. Temat ciekawy, pomysł ciekawy, a jednak książka mnie nie porwała.

Przyznaję, Rebecca Johns rzetelnie przygotowała się do pracy nad „Hrabiną”. Przedstawiony przez nią portret Erzsébet Báthory przemawia do wyobraźni i wielowymiarowo ukazuje kobietę, którą tak jednowymiarowo zagarnęła popkultura. Fakt, kąpanie się w krwi dziewic to kontrowersyjne remedium na starość, ale za to ma ogromny potencjał mitotwórczy. Historia świata zna przypadki...