Książka kupiona dawno temu, w latach osiemdziesiątych, i wtedy też przeczytana, zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie. Ostatnio do niej wróciłem i prawdę mówiąc niewiele się zestarzała i ciągle mnie wzrusza. Dlaczego? Ano dlatego, że autorka pięknie pisze o uczuciach, o miłości, czułości, przyjaźni, pisze jakoś tak `duszoszczipatielno’ w tym kontekście jest kontynuatorką dobrej tradycji literatury rosyjskiej. Rzecz jest o pracownikach Katedry Cybernetyki pewnego moskiewskiego uniwersytetu w czasach radzieckich. Może najlepsze w książce są portrety naukowców: profesora Zawaliszyna, docent Astaszowej i innych. Przedstawicieli inteligencji, ludzi dobrych, usiłujących żyć w zgodzie z własnym sumieniem w ciężkich czasach, ludzi nie unikających trudnych dylematów moralnych, przypominających trochę bohaterów Tołstoja. Życie rodzinne tych ludzi powikłane, rozwody, nieślubne dzieci, adoptowane dzieci itd, ale to nic, starają się żyć przyzwoicie. Oczywiście są i uproszczenia, np. słaby kandydat nie broni doktoratu, nie ma nic o partii która w tamtych czasach miała olbrzymią władzę, ale powtarzam, jest to w miarę prawdziwy obraz inteligencji radzieckiej, wspaniali ludzie bywali kiedyś w ZSRR, czy są teraz w Rosji, nie wiem...
Bliska mi jest postać profesora Zawaliszyna, starego kierownika katedry, wybitnego naukowca, pod koniec życia odsuwanego na boczny tor, samotnego, oszukiwanego przez bliskich, wie o tym oszukiwaniu, ale macha na to ręką...
Nie sądzę żeby obecnie tę książkę wznowiono, ale jeśli przez przypadek na nią traficie – polecam.

Książka kupiona dawno temu, w latach osiemdziesiątych, i wtedy też przeczytana, zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie. Ostatnio do niej wróciłem i prawdę mówiąc niewiele się zestarzała i ciągle mnie wzrusza. Dlaczego? Ano dlatego, że autorka pięknie pisze o uczuciach, o miłości, czułości, przyjaźni, pisze jakoś tak `duszoszczipatielno’ w tym kontekście jest kontynuatorką...