Ta książka jest trochę nadmuchana. Wszystko równie dobrze mogło się rozegrać na czterystu stronach, a ubyłoby trochę nużącego balastu. Tak, opisy są ważne, ale autor trochę przesadził z tym stylizowaniem i podkreślaniem, tak przez wszystkich zachwalanego, mrocznego klimatu Barcelony.
Z postaciami nie było lepiej. Tak naprawdę niewielu się wyróżniało. Większość spełniała ten sam schemat: inteligentni, cyniczni, sarkastyczni. Praktycznie wszyscy tacy byli, może z tą różnicą, że proporcje tych cech były trochę inaczej dopasowane.
Jestem rozczarowany?
Końcówka (epilog) mimo że podchodziła pod fantastykę, to nie była zła. Pachniała lekko dramatem antycznym. Brakiem alternatywnego wyjścia. Dobiciem głównego bohatera.
Jednak wciąż nie rozumiem w jakim celu była książka, pisana przez Davida. Po co główny bohater miał ją tworzyć (żeby wsadzić w nią duszę?)? Czy Corelli był tam tylko umiejscowiony dla tego zakończenia? On spokojnie mógłby nie istnieć w tej książce, a zaoszczędziłoby to rozczarowania niedopracowaniem postaci. Szczerze, chciałbym wiedzieć coś więcej o pryncypale i wymieniłbym te wszystkie irytujące rozdziały z Isabellą za rozwinięcie tego wątku. Jak autor chciał wchodzić w klimat mistyczności, to mógł rozpisać się bardziej, bo po tym wszystkim pozostał tylko niedosyt i niesmak (spowodowany tylko tym, że po "Cieniu wiatru" chciało się coś więcej).

Ta książka jest trochę nadmuchana. Wszystko równie dobrze mogło się rozegrać na czterystu stronach, a ubyłoby trochę nużącego balastu. Tak, opisy są ważne, ale autor trochę przesadził z tym stylizowaniem i podkreślaniem, tak przez wszystkich zachwalanego, mrocznego klimatu Barcelony.
Z postaciami nie było lepiej. Tak naprawdę niewielu się wyróżniało. Większość spełniała...