Niepozorna, niewielka książeczka autorstwa Pawła Kasprowicza "Postrzępienie" po przeczytaniu wywołała u mnie gigantycznego kaca. Ten niespełna stu stronicowy debiut ma wielką siłę rażenia, zmusza do refleksji, pozostawiając mnie z uczuciem wszechogarniającej pustki smutku.

Niespełna czterdziestoletni bezimienny mężczyzna, pracownik pewnej redakcji jest głównym bohaterem jak i narratorem powieści Kasprowicza. Ten pozornie zwyczajny i przeciętny człowiek nie może pogodzić się z utratą ukochanej Weroniki. Swoją samotność i pustkę próbuje wypełnić dymem z papierosów, kolejnymi szklankami alkoholu i terapią psychiatryczną. Dołująca pustka i smutek wypełnia jego egzystencję, każdego dnia kawałek po kawałeczku rozrywając jego życie na strzępy.


"Postrzępienie" to jedna z najbardziej pesymistycznych książek jakie przyszło mi czytać, gdzie psychodeliczny świat głównego bohatera udzielił się również i mnie. Smutek, samotność i śmierć wygląda z każdej strony, ukazując kruchość i ułudę życia.

Paweł Kasprowicz napisał powieść o miłości, tej utraconej, która była dla bohatera wszystkim, której utrata doprowadziła bohatera do alkoholizmu, zmusiła do leczenia psychiatrycznego, doprowadzając, że jedyną jego obsesją stała się śmierć. Miłość to "siła napędowa, zdolna do kreacji i wielkich czynów, wszystko inne jest przyćmione". Miłość dała mu mgnienie szczęścia, i wiarę w nieśmiertelność, a gdy "miłość przepływa przez palce, wymyka się, to wiara znika".

W "Postrzępieniu autor wiele miejsca poświęca samotności głównego bohatera, spowodowaną nie tylko porzuceniem przez ukochaną kobietę. Sam bohater mówi o sobie, że czuje się wydzielony, inny. Od dziecka odczuwał odrębność na zasadzie oni i ja. To poczucie pustki i smutku które mu towarzyszą wypełniają mu całe życie, sprawiając, że sam siebie widzi jako człowieka przegranego, "niczym wrzód", niepotrzebny, zbędny i przeszkadzający.

"Postrzępnie" to również książka o życiu, które traci sens i staje się jedynie marną egzystencją, trwaniem. Życie jest beznadziejne, nietrwałe i szare. Dzień po dniu stajemy się echem samych siebie, szczątkami, postrzępieniem, które oczekuje tylko na śmierć. Trwamy w strzępach, w poczuciu straty roztkliwiając się nas własną przeszłością, a jedyne co mamy to niepewność i lęk,

To jedna z tych książek, która każe zatrzymać się, po to by chociaż spróbować spojrzeć na siebie i swoje życie z innej perspektywy i dystansu, zadając sobie pytanie o nasze życie i czy postrzępienie jest nieuniknione.

Paweł Kasprowicz napisał książkę niezwykłą, zarówno w formie i treści. Refleksyjna, prowokuje do przemyśleń, o dużym ładunku emocjonalnym. Pewnie nie dla każdego, bo pełna jest rozważań natury filozoficznych nad sensem życia. Do mnie jednak trafiła, utkwiła, zaszła za skórę, była jak kubeł zimnej wody, który zmusił do zatrzymania i spojrzenia na swoje życie.
Polecam odważnym.

http://cuddle-up-with-a-good-book.blogspot.com/2016/03/postrzepienie-pawe-kasprowicz-recenzja.html

Niepozorna, niewielka książeczka autorstwa Pawła Kasprowicza "Postrzępienie" po przeczytaniu wywołała u mnie gigantycznego kaca. Ten niespełna stu stronicowy debiut ma wielką siłę rażenia, zmusza do refleksji, pozostawiając mnie z uczuciem wszechogarniającej pustki smutku.

Niespełna czterdziestoletni bezimienny mężczyzna, pracownik pewnej redakcji jest głównym bohaterem...