To było kolejne moje spotkanie z prozą Alice Munro. Muszę przyznać, że udane.

„ Miłość dobrej kobiety” różni się trochę od tomu „Taniec szczęśliwych cieni”. Przede wszystkim opowiadania są dłuższe (pierwsze liczy sto stron), bardziej rozbudowane. Książka podejmuje więcej wątków, obejmuje szerszą perspektywę nie tylko z punktu widzenia jednostki, ale także osób otaczających ją w najbliższym środowisku. Główny nacisk położony jest na rodzinie, sąsiedztwie, więziach i relacjach międzyludzkich, zwłaszcza w korelacji matka- dziecko. To już nie są migawki z życia postaci, a raczej cały wycinek.

Autorka skupia się na roli społecznej kobiety, na relacjach jakie panują między partnerami, wierności małżeńskiej, zdradzie i przede wszystkim na macierzyństwie. To właśnie macierzyństwo wydaje się być w centrum zainteresowań pisarki- macierzyństwo jako najpiękniejszy akt miłości, życiowe powołanie kobiety, ukoronowanie istoty kobiecości. Dziecko- najpiękniejszy dar od losu. Ale czy na pewno? Alice Muro idzie o krok dalej- przedstawia drugą stronę medalu, podejmuje trudne, kontrowersyjne tematy. Ciąża jako efekt uboczny zaspokajania żądz, wypadek przy pracy, obciążający balast, krzyczący dowód zdrady. Dziecko sprowadzone do roli intruza, niechciane, niepotrzebne, brutalnie wydarte zimnym, metalowym narzędziem z łona matki. Odrzucone po porodzie, przekazane do sierocińca. Niemy świadek rozgrywającej się tragedii. Matka która nie jest w stanie nawet spojrzeć na nowo narodzoną istotę, gdyż jest ona źródłem bólu, wyrzutów sumienia, symbolem zaprzepaszczonych marzeń. Trudy porodu, trudy macierzyństwa, trudne wybory, aborcja. W ostatnim opowiadaniu „Sen mojej matki” autorka opisuje dramat młodej wdowy, skazanej na los samotnej matki. Co ciekawe Munro oddała głos dziecku , które ze swojej perspektywy komentuje wydarzenia, najpierw jako jeszcze płód w łonie matki, a potem już po urodzeniu. Opowiadanie to stanowi istny horror. Co prawda jest nieco przerysowane, ale i tak uderza z ogromnym impetem, rozcierając na proch wyidealizowane, sielankowe wizje macierzyństwa.

Mocnym atutem jest znakomity, dopracowany do perfekcji warsztat pisarki. Piękna, dość oszczędna proza, obfitująca w środki wyrazu, piękne porównania czy metafory. Subtelnie przesiąknięta emocjami, niczym perfumowana papeteria roztaczająca wokół dyskretny zapach perfum.

Lektura opowiadań noblistki jest niczym spotkanie z przyjaciółką przy kawie, rozmową z bliską osobą, wspomnieniem historii z naszego życia a także wspólnych znajomych. Ciepła, intymna, namacalna. Zdecydowanie polecam.

To było kolejne moje spotkanie z prozą Alice Munro. Muszę przyznać, że udane.

„ Miłość dobrej kobiety” różni się trochę od tomu „Taniec szczęśliwych cieni”. Przede wszystkim opowiadania są dłuższe (pierwsze liczy sto stron), bardziej rozbudowane. Książka podejmuje więcej wątków, obejmuje szerszą perspektywę nie tylko z punktu widzenia jednostki, ale także osób...