Małe to, cienkie, niby do lekkiego, łatwego przyjemnego, ale czytałam i czytałam i czytałam. Pewnie dlatego, że głównie w środkach lokomocji, a czas w nich jednak mam ograniczony. Ale skończyłam, co najważniejsze.
Czy było trudno? Raczej nie, ale to głównie dlatego, że nie miałam wobec tej książki prawie żadnych oczekiwań. Potraktowałam jak poleconą książkę, która ma być przeczytana, niezależnie czy dobra czy zła, interesująca czy wręcz przeciwnie.
Dwójka młodych, cudownych, fantastycznie zbudowanych młodych ludzi spotykających się w klimacie słonecznych plaż i ślubu siostry/najlepszej przyjaciółki. Jax to zawodnik walczący surfer, właściciel części bardzo drogiego i prestiżowego ośrodka dla bogatych i prestiżowych. Vi prawniczka, z listą reguł których nie wolno złamać. Ona ja jego widok chciała go lizać po gałkach ocznych, on… już nie pamiętam, ale pewnie też coś. Jako, że „jego oddech owiewa jej wszystkie strefy erogenne”, a „jej chrząknięcia wywołują cierpnięcie w pachwinach” a do momentu kiedy „fiut staje na baczność”, a „jej srom cierpi w poczuciu odrzucenia” jest niedaleko, godzą się na zaproponowany przez Vanessę układ szybko. Ma być on równie szybki – trzy dni (to jedna z jej zasad, trzy dni, ani godziny więcej). On jest nie w ciemię bity, więc gdy wybiła północ nie marnował czasu. I tak dalej do finału w którym ona ma wielki pierścionek na palcu, a on nowy tatuaż na klacie.
Kurcze, nie kręcą mnie takie opowieści. Ani w warstwie fabularnej, ani erotycznej (zmienni są tutaj znacznie bardziej twórczy). A więc wyszło niby tak nijako. Bo ani fabuła zajmująca, ani seks odkrywczy. I chyba z takim właśnie poczuciem przeczytałam tę książkę. W zasadzie niby nic jakiegoś bijącego po oczach, ale w sumie nic na co bym zwróciła uwagę.
Może jest to kwestia nieodpowiedniego czasu na czytanie. Może wieku, może mojego ulubienia scen łóżkowych jako dopełnienia czegoś, a nie wartości samej w sobie. Nie wiem. W każdym razie, to było moje drugie podejście do Pani Maxwell i mam wrażenie, że nie do końca polubiłyśmy się.
Tak sobie pomyślałam, że gdyby powycinać co nie co, i tu nawet nie mówię o scenach, choć pewnie to byłoby najłatwiej, to mógłby wyjść z tego całkiem niezły HQ. I jako takiego pewnie lepiej bym oceniła całość. Bo tutaj mam wrażenie, że ktoś z czegoś małego próbował zrobić coś większego ze średnim skutkiem.

Małe to, cienkie, niby do lekkiego, łatwego przyjemnego, ale czytałam i czytałam i czytałam. Pewnie dlatego, że głównie w środkach lokomocji, a czas w nich jednak mam ograniczony. Ale skończyłam, co najważniejsze.
Czy było trudno? Raczej nie, ale to głównie dlatego, że nie miałam wobec tej książki prawie żadnych oczekiwań. Potraktowałam jak poleconą książkę, która ma być...