Ale ze mnie gapa - dałam nabrać się na tytuł. Sądziłam, że jest to ten sam "Jeździec bez głowy", na podstawie którego nakręcono film z Johnym Deppem, i żal mi było poświęcić minutę na sprawdzenie, czy tak jest istotnie. Okazało się, że prócz tytułu nic dwóch "Jeźdźców" ze sobą nie łączy.
Akcja książki Reida toczy się na prerii, znajdziemy tu łowców mustangów, skorpiony, bezkresne pustynie i rancza z niewolnikami. Główną parą bohaterów jest piękna Luiza Poindexter oraz tajemniczy i pociągający łowca mustangów, Maurice Gerald, których szybko łączyły silne uczucie. Niestety, jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, coś staje na drodze do szczęścia młodych (jeśli ktoś jest ciekawy, co takiego, to zapraszam do lektury), a w następstwie na prerii zaczyna pojawiać się złowrogi jeździec bez głowy.
Patrząc z perspektywy współczesnego czytelnika, "Jeździec bez głowy" jest najzwyczajniej w świecie książką nudną i bez polotu. Widać od razu jak bardzo różni się pojęcie przygody dawniej i dziś. U Reida większy szok i oburzenie wywołuje fakt, że panna z wyższych sfer próbuje związać się z mężczyzną nieszlacheckiego pochodzenia, niż pojawienie się diabolicznej zjawy bez głowy. To niestety daje efekt raczej żałosny. Styl pisania, wyraźnie niewspółczesny, także jest męczący, i mimo że książka jest krótka, czyta się ją powoli, a znużenie przychodzi szybko.
Mimo wszystko nie należy zapominać, że książka powstała blisko 150 lat temu i kryteria literatury zdążyły się od tego czasu całkowicie zmienić. Dlatego też, traktując "Jeźdźca" jako swego rodzaju ciekawostkę klasyki gatunku, postanowiłam dać mu ocenę dobrą.

Ale ze mnie gapa - dałam nabrać się na tytuł. Sądziłam, że jest to ten sam "Jeździec bez głowy", na podstawie którego nakręcono film z Johnym Deppem, i żal mi było poświęcić minutę na sprawdzenie, czy tak jest istotnie. Okazało się, że prócz tytułu nic dwóch "Jeźdźców" ze sobą nie łączy.
Akcja książki Reida toczy się na prerii, znajdziemy tu łowców mustangów, skorpiony,...