Poprzednia część powieści o dziennikarzu Robercie Pruskim podobała mi się bardziej, co nie znaczny, że tej książce czegoś brakuje. Wręcz przeciwnie, intryga jest należycie zapętlona, a akcja naprawdę wartka. Pojęcia nie mam jak Piotr Głuchowski to robi, ale powieść licząca sobie niewiele ponad 500 stron podczas czytania sprawia wrażenie wielokrotnie dłuższej. Nie znaczy to, że autor nudzi nas natłokiem opisów. Co to, to nie! Piotr Głuchowski, jak przystało na dziennikarza jest oszczędny w słowach i nie używa ich tam, gdzie nie jest to naprawdę niezbędne. Wszystkie wydarzenia toczą się naprawdę w zawrotnym tempie i przez całą książkę można przebrnąć w zasadzie jednym tchem. Miejsca akcji są ledwie zarysowane, a wszystko pozostawione jest wyobraźni czytelnika. Muszę przyznać, że taki sposób narracji odpowiada mi bardziej, niż szczegółowe opisy stosowane choćby przez Katarzynę Bondę.

W moim odczuciu mankamentem były nieco na siłę napisane opisy kontaktów seksualnych postaci występujących w powieści. Autor nie ma ręki do tego typu narracji, przez co sceny te wyszły mu nieco sztucznie. Można powiedzieć, że akty te są nierealne i wręcz naturalistyczne. Są to tyko króciutki wątki poboczne, nie mniej jednak nieporadność autora w tym zakresie rzuca się w oczy.

Odnosząc się do samej fabuły muszę koniecznie zauważyć, że "Lód nad głową" przypomina bardzo książki Mariusza Zielke. Nie to, żebym podejrzewał jakąś inspirację, ale obaj autorzy są dziennikarzami i stąd zapewne podobieństwo w budowaniu przez nich historii.

Poprzednia część powieści o dziennikarzu Robercie Pruskim podobała mi się bardziej, co nie znaczny, że tej książce czegoś brakuje. Wręcz przeciwnie, intryga jest należycie zapętlona, a akcja naprawdę wartka. Pojęcia nie mam jak Piotr Głuchowski to robi, ale powieść licząca sobie niewiele ponad 500 stron podczas czytania sprawia wrażenie wielokrotnie dłuższej. Nie znaczy to,...