Możliwe spojlery (duh.)

Żeby zabrać się za Króla Kruków czekałam trochę długo. Powstrzymywał mnie fakt, że czytelnicy są bardzo podzieleni pod względem opinii na temat tej książki, oraz to, że już się przejechałam na Szklanym Tronie i nie wiedziałam, czy chcę się zagłębiać w kolejną serię, którą będę czytała w całości, tylko po to żeby na każdym kolejnym tomie pragnąć popełnić seppuku. Jednak był challenge czytelniczy, trafiłam na niego przypadkiem i w sumie stwierdziłam, że czemu nie. Zdecydowałam się jednak nie kupować nowej serii na papierze, a zaopatrzyć się w pdf z założeniem, że jeśli się wciągnę, to kiedyś nabędę całą serię. Kiedyś.
Przede wszystkim podeszłam do tego jak do typowego nastoletniego fantasy, gdzie wszystko kręci się jednak wokół romansu, a to fantasy to tylko takie umowne elementy, które udają, że są poważne, ale są podporządkowane pod romans. I faktycznie, trochę tak jest, romans jest bardzo często wspominany, trochę napędza główną bohaterkę i jej relacje z innymi, ale jednak nie napędza całej fabuły. Poszukiwania tytułowego Króla Kruków, tajemnica wokół niego i magia cały czas są obecne i mimo obecności jakiegoś tam romansu, to one stanową główny temat książki. Za to naprawdę dobre propsy.
Bohaterowie w sumie mi nie przeszkadzali. Oczywiście zestawienie jednej dziewczyny i czterech chłopaków wywołało u mnie skrzywienie paszczy, bo podsuwała mi się wizja haremu, gdzie każdy zabiega o jej względy, ale właściwie poza jednym, reszta trzyma się na poziomie koleżeństwa, przynajmniej tak to widziałam i mam nadzieję, że się to nie zmieni. Chociaż zobaczymy jak się rozwinie w przyszłych tomach. Bardzo polubiłam Noah, Ronan i Gansey są mi bardzo obojętni, Adam mnie denerwuje, a już na pewno ten numer, który odstawił na końcu mi się bardzo nie podobał. Blue jest taka trochę nijaka, jak na bohaterkę to wywołuje we mnie bardzo mało agresji i chyba to mi musi wystarczyć.
Trochę przeszkadzał mi język autorki, bo z jednej strony był prosty i przyjemnie się czytało, z drugiej bardzo często próbowała wtrącać coś co chyba miało być mądre i filozoficzne, a wychodziło gimnazjalnie. Na przykład to zdanie, że (cytuję) Gansey "wyglądał jak stary człowiek w młodym ciele albo młodzieniec z duszą staruszka". Autorko, to to samo. Proszę nie filozofuj, pisz jasno.
Generalnie mam mieszane uczucia, była to miła i lekka lektura, z ciekawym światem, ale z drugiej strony nie zachwyciła mnie jakoś bardzo. Pewnie kiedyś sięgnę po drugi tom, żeby sobie wyrobić dalsze zdanie, ale nie mam bardzo dużego parcia na to. Co będzie to będzie. Książkę można przeczytać, ale można też ją zupełnie olać.

Możliwe spojlery (duh.)

Żeby zabrać się za Króla Kruków czekałam trochę długo. Powstrzymywał mnie fakt, że czytelnicy są bardzo podzieleni pod względem opinii na temat tej książki, oraz to, że już się przejechałam na Szklanym Tronie i nie wiedziałam, czy chcę się zagłębiać w kolejną serię, którą będę czytała w całości, tylko po to żeby na każdym kolejnym tomie pragnąć...