Wilczeczytanie.pl

Książka ta bardzo długo grzała miejsce na półce, zerkając na mnie i zachęcając kruczym skrzydłem do zajrzenia do środka. Bardzo lubię Maggie Stiefvater. Zapałalam do niej sympatią po przeczytaniu cyklu Wilkołaków z Marcy Fall. Dlaczego więc tak długo książka zbierała kurz na swoich kartkach? Zawsze było coś pilniejszego albo nie miałam części drugiej albo biblioteka jej nie miała. Jadąc na wakacje stwierdziłam, że czasu będę miała co niemiara (pffffff...okłamałas sama siebie Kakunko!) więc będzie jak nadrobić zaległość. Zabrałam się za nią nim dotarli moi znajomi i musiałam ją przerwać, jednak cały czas jednak gdzieś w głowie czaił się kruk.

Fabuła:

Blue nie jest taka jak jej ciotki czy matka. Nie posiada wybitnych wróżbiarskich zdolności. Jest baterią zasilającą ekscentryczne mieszkanki domu przy Fox Way 300 w Henriettcie. Zawsze kiedy wróżki chcą lepiej „słyszeć” swoje wróżby proszą ją o pomoc. Dziewczynie nie jest przykro z tego powodu, jakoś nie brakuje jej widzenia liczb lotto, numerów telefonów czy czyjejś choroby. Jak co roku w wigilie św. Marka wybiera się do ruin kościoła położonego na „Drodze umarłych” by zapytać dusze o ich nazwiska i dowiedzieć się kto w ciągu najbliższego roku opuści ten padół. Blue była zawsze tylko niemym obserwatorem, nie wiedziała co matka lub ciotki dokładnie widza czy słyszą. Tym razem na jej drodze pojawia się widmo młodego chłopaka w swetrze Aglionby – prestiżowej szkoły dla chłopców.

„Gansey. To wszystko”

Zjawisko jakie przytrafia się bohaterce, która nie jest medium, ma miejsce tylko w dwóch przypadkach – to ktoś kogo kochała lub kogo zabije. Oh, nie wspominałam, że wszystkie ciotki czy napotkane wróżki mówiły naszej kochanej Blue w kółko jedno zdanie: „jesli Blue pocałuje mężczyznę, którego naprawdę kocha, on umrze” - budujące czyż nie? Może być więc pewna, że owy Gansey jest i osobą którą pokocha i tą którą zabije.
Richard Campbell Gansey III od dawna interesuje się zjawiskami nadprzyrodzonymi. Od swojej niedoszłej śmierci przez pożądlenie, chce nadać swojemu życiu sens. Wraz ze swoimi przyjaciółmi – Adamem, Ronanem i Noahem stara się zlokalizować linie mocy, które przybliżają go do celu – odszukania legendarnego Glendowera.
Jak splotą się ścieżki naszych bohaterów?


Kompozycja:

Autorka bardzo dużo miejsca poświęca wyjaśnieniu nam legendy i działaniu mocy w wykreowanym świecie. Nie jest to zanudzający proces, jednak musimy dość spory kawałek czekać na rozwinięcie się akcji. Nie dostajemy wszystkiego na tacy i mimo rozwikłania przez nas zagadki na samym początku, historia do samego końca jest jedną wielką niewiadomą. Mimo wiedzy, że para głównych bohaterów kiedyś się w sobie zakocha, zaloty nie są tutaj na pierwszym planie. Nie mamy wciśniętego na siłę romantycznego wątku jak w taniej powieści dla nastolatek. Delikatne gesty, przekomarzanki, czasami wybuchy nastoletniej agresji. Nie liczcie jednak na duża ilość pocałunków i myzianek, Blue nie jest dziewczyną z takimi zapędami. Momentami zaskakuje mnie bardzo mroczna atmosfera wisząca w książce, czasami rozładujemy napięcie anegdotą, by za dwie strony znów zanurzyć się w przyprawiającym o gęsia skórkę mroku. Zajawka książki przyciagnęła mnie do siebie ostatnim zdaniem. Kto z nas nie lubi przepowiedni czy tajemnic. Tutaj czają się one na każdym kroku, nie pozwalając odłożyć pozycji nawet na minutę!



"Krzyczą tylko ci ludzie, którzy mają zbyt ubogie słownictwo, żeby szeptać."

Wilczeczytanie.pl

Książka ta bardzo długo grzała miejsce na półce, zerkając na mnie i zachęcając kruczym skrzydłem do zajrzenia do środka. Bardzo lubię Maggie Stiefvater. Zapałalam do niej sympatią po przeczytaniu cyklu Wilkołaków z Marcy Fall. Dlaczego więc tak długo książka zbierała kurz na swoich kartkach? Zawsze było coś pilniejszego albo nie miałam części drugiej albo...