Po pierwsze zaintrygowała mnie jej grubość. Czytając opis spodziewałam się, że dom będzie podobny do rosyjskich więzień - ostry rygor tłumiący w zarodku próby buntu, a fabuła będzie się opierać na grupce próbującej z tym walczyć. To jest jednak zupełnie coś innego - Dom dla dzieci inwalidów, w którym wychowują się od najmłodszych lat. To jasne, że pracownicy nie są w stanie stale zajmować się tak dużą grupą, więc podopieczny wychowują się nawzajem. Prowadzi to do powstania odrębnie funkcjonującej społeczność ze swoim prawami, legendami, obyczajami i świętami. Wieloletnie, niemal praktyczne, odcięcie od świata sprawiło, że wychowankowie zaczęli obawiać się życia poza murami Domu.

Tak na prawdę książkę można podzielić na trzy części, nie ze względu na główne rozdziały, ale na towarzyszące im odczucia. W pieszej jest zagubienie, kiedy powoli poznajemy mechanizmy działania Domu. Druga część po prostu nuży. Wszystko wiemy, większość przewidzimy, tam stanowczo za rzadko zdarza się coś zaskakującego. Końcówka jest depresyjna - przedstawia walkę z wiatrakami. Desperackie próby pozostania w Domu i wydarzenia, które miały miejsce wiele lat później, gdy jego wychowankowie zostali do reszty pozbawieni złudzeń, ale wciąż nie mogą zapomnieć praw obowiązujących w Domu.

Ogólnie można powiedzieć, że to zmęczenie tematu. Opisane życie w Domu z wielu perspektyw jest ciekawe, ale taka ilość to już przesada. Podsumowując: początek fajny - środek nudny - koniec fajny. Nic niezwykłego, a na dodatek sporo literówek (szczególnie przy końcu).

Po pierwsze zaintrygowała mnie jej grubość. Czytając opis spodziewałam się, że dom będzie podobny do rosyjskich więzień - ostry rygor tłumiący w zarodku próby buntu, a fabuła będzie się opierać na grupce próbującej z tym walczyć. To jest jednak zupełnie coś innego - Dom dla dzieci inwalidów, w którym wychowują się od najmłodszych lat. To jasne, że pracownicy nie są w...