Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Męczyłam tę książkę przez ponad miesiąc i gdy w końcu dotarłam do końca, odetchnęłam z ulgą. Szczerze powiedziawszy jestem nieco rozczarowana, chociaż przyznaję, że momentami nie mogłam się oderwać od czytania. Książka nie ma konkretnej fabuły czy akcji, powiedziałabym, że jest to raczej opis pewnego okresu ze zwyczajnego życia wychowanków Domu. Można powiedzieć, że ma w sobie coś z powieści psychologicznej. Sam pomysł na książkę i "fabułę" bardzo mi się podoba, wszelkie tajemnice, niedopowiedzenia, zachowania bohaterów, ich przyzwyczajenia, specyficzne nawyki były bardzo intrygujące. Sądzę jednak, że to trochę za mało jak na ponad 1000-stronicową książkę. Po jakimś czasie czytanie staje się nużące, a męczącym staje się to, że właściwie niewiele rozumie się z tego, o czym autorka pisze, gdyż wiele rzeczy jest po prostu niewyjaśnionych. Lubię powieści, w których sama muszę do czegoś dotrzeć, zastanowić się, ale w tym przypadku po kolejnej niezrozumiałej rzeczy już po prostu nawet nie miałam siły do jakichkolwiek refleksji. Modliłam się, aby jak najszybciej skończyć tę książkę, ale bynajmniej nie żałuję, że się za nią wzięłam. Uważam, że pozwala spojrzeć na świat z innej perspektywy i przemyśleć pewne sprawy. Warto też ją przeczytać dla samych bohaterów, moim zdaniem autorka zbudowała ich w sposób perfekcyjny. Każdy z nich ma w sobie coś unikalnego, godnego zapamiętania i przywiązania. Będzie mi brakowało na pewno Ślepego i Tabakiego. Wśród wszelkich fikcyjnych postaci, uważam, że te z "Domu, w którym.." są jednymi z najlepiej wykreowanych. Może gdybym nie zmuszała się do czytania jej i dała sobie trochę więcej czasu, nie tylko miesiąc, nie czułabym się tak zmęczona. Aczkolwiek sądzę, że warto sięgnąć po ten tytuł, ale najlepiej czytać go w małych ilościach i powoli. :)