Jest kilka takich miejsc, których umieszczenie w powieści jako miejsca zdarzeń, zawsze zwróci moją uwagę. Pierwsza trójka? Wyspy Brytyjskie, Skandynawia i Włochy, z naciskiem na Rzym i Toskanię.
Jak do tego dodać dom, dwór czy też zamek z historią i tajemnicą w tle oraz dwa plany czasowe, które wcześniej czy później na pewno się połączą, to nie ma szans żebym koło takiej książki przeszła obojętnie!

W „Domu wiatru” mamy to wszystko.
Mamy Toskanię z jej pofałdowanymi wzgórzami i rzędami cyprysów oraz urokliwymi zabytkami Sieny, Lukki, Volterry… Mamy dom z tajemnicą w cudnym Borgo Santo Pietro. I mamy dwie bohaterki; Mię w 1347 i Madeline w 2007, których zmagania mimo kilkusetletniej przepaści niespodziewanie wydają się być do siebie podobne. Całość zaś, na dokładkę, okraszona jest niewielką szczyptą magii.

Zanim zaczęłam spodziewałam się powieści w stylu Kate Morton, która porwie mnie bez reszty. Bardzo się myliłam, przez co zresztą początkowo poczułam mały zawód.
U Titanii Hardie nie znajdziemy dosłownego poszukiwania korzeni i odkrywania tajemnic sprzed lat, tak typowych dla Morton. Znajdziemy za to poszukiwanie samego siebie, swoisty rodzaj rekonwalescencji duchowej, dochodzenie do siebie po stracie bliskiej osoby i wreszcie proces powolnego otwierania się na nowe. A wszystko z toskańskim niezwykłym klimatem, podane z dbałością o szczegóły, w pięknej formie idealnej do niespiesznego zachwycania się.

Jest kilka takich miejsc, których umieszczenie w powieści jako miejsca zdarzeń, zawsze zwróci moją uwagę. Pierwsza trójka? Wyspy Brytyjskie, Skandynawia i Włochy, z naciskiem na Rzym i Toskanię.
Jak do tego dodać dom, dwór czy też zamek z historią i tajemnicą w tle oraz dwa plany czasowe, które wcześniej czy później na pewno się połączą, to nie ma szans żebym koło takiej...