Generyczny styl Camilli Lackgerg jest przewidywalny, nieskomplikowany, oparty na stereotypach ludzkich typów i ich zachowań, eksploatowanych na maksa. Wszystko pisane "wielkimi literami, wolno i wyraźnie", by nikt nie miał wątpliwości, kto jest dobry, kto zły, kto poczciwy, kto cwaniak, kto leser i leń itp itd. zero pola do domyślań, interpretacji, wieje nudą. Patrik z Eriką do bólu poprawni, i grzeczni, aż by się chciało sięgnąć przez kartki i wstrząsnąć nimi. Choć coś się dzieje w temacie, bo Erika staje się bardziej asertywna i "rozprawia się" z upiorną (wniosek z poprzednich książek) teściową, która okazuje się samotną kobietą, która takim zachowaniem nadrabia tęsknotę za rodziną i wnukami.

Intryga świetna. Połączenie tragicznych losów wojennych i współczesnych. Tragizmu dodaje wątek uchodźcy z Norwegii, który swą dobrocią urzeka młodą Elsy, a czytelnik kibicuje ich związkowi, bo czuje, że w tych strasznych czasach wojennych spotkały się dwie dobre dusze. Niestety okazuje się, że to zbiegły od swych obowiązków strażnik-dezerter z obozu koncentracyjnego, który jeszcze w trakcie służby obozowej (co prawda nie mogąc przeskoczyć okoliczności, które były jakby poza nim, były od niego niezależne i go przerastały - innymi słowy wykonywał rozkazy) okalecza jednego z bohaterów - Axla, co niestety prowadzi do jego śmierci z rąk mszczących się przyjaciół Axla. Tragizm tej historii jest bardzo poruszający.
To plus fakt, że książka dotyczy najbliższej rodziny współczesnych bohaterów całej sagi - Eriki, ale też Patrika (wątek z Kristiną) spowodował, że ta książka urosła w moich oczach. Zamiast standardowych 6/10 - daję 7/10.

Generyczny styl Camilli Lackgerg jest przewidywalny, nieskomplikowany, oparty na stereotypach ludzkich typów i ich zachowań, eksploatowanych na maksa. Wszystko pisane "wielkimi literami, wolno i wyraźnie", by nikt nie miał wątpliwości, kto jest dobry, kto zły, kto poczciwy, kto cwaniak, kto leser i leń itp itd. zero pola do domyślań, interpretacji, wieje nudą. Patrik z...