Cykl przypomina mi trochę Malazjańską Księgę Poległych. Jest kilka różnic. Cykl LLoyda jest krótszy, ma mniej bohaterów i trochę więcej z nich przeżywa. Niestety jest również mniej ciekawy i trochę gorzej napisany. W zasadzie trudno jest się przywiązać do jakiegokolwiek bohatera. We mnie największą sympatie budzili Doranei dzięki miłości do wampirzycy i Mihn, niedoszły arlekin.
Pomimo kilku niedociągnięć cykl jest dobry. Przede wszystkim ciekawie skonstruowany świat, z białookimi wojownikami, walecznymi błaznami i cierpiącymi wampirami. Jest to mroczny świat, pełen bólu, żalu i krwi. Mało jest w nim jasnych momentów i nawet one są zakłócone przez toczącą się wokół wojnę.
Finał powieści jest niespodziewany i ciekawie rozwiązany. Jest to tego rodzaju zakończenie przy którym trochę boli serce ale zza chmur wychyla się słońce. Niestety epilog powinien być trochę dłuższy i kilka rzeczy wyjaśnić.
Przez cały cykl bawiłam się świetnie, czasem gubiąc się w gąszczu imion ale wiem, że będę chciała wrócić jeszcze do tej pozycji.

Cykl przypomina mi trochę Malazjańską Księgę Poległych. Jest kilka różnic. Cykl LLoyda jest krótszy, ma mniej bohaterów i trochę więcej z nich przeżywa. Niestety jest również mniej ciekawy i trochę gorzej napisany. W zasadzie trudno jest się przywiązać do jakiegokolwiek bohatera. We mnie największą sympatie budzili Doranei dzięki miłości do wampirzycy i Mihn, niedoszły...