Latała mi okładka tej książki przed oczami, latała, aż wreszcie się skusiłam. Wystarczył sam tytuł, bo to, wicie-rozumicie, Baleary i Kanary, jedna choroba, hiszpanka znaczy, a mnie właśnie nostalgia o ściany tłucze i sny pomarańczowo-migdałowe podsuwa.
Tak, wiem, że na Majorce panuje obecnie inny Ordnung, a jednak myślałam, że Polka, która spędziła tam rok, opisze go z polskiej perspektywy właśnie. Niestety, główna bohaterka i jednocześnie narratorka tej powieści okazała się zbyt kosmopolityczna jak na moje potrzeby. "Paszport polski, samochód austriacki, prawo jazdy niemieckie" - cytuję z pamięci pewnego lokalnego policjanta. Dodajmy do tego iście nowojorską obsesję na punkcie butów, pełen hipokryzji rozkrok między ateizmem a świąteczną tradycją i pogardę dla tejże tradycji, a będzie oczywiste, dlaczego nie byłam w stanie choć przez chwilę identyfikować się z bohaterką.
Że co? Że pastisz, groteska i przymrużenie oka? Chyba mi się to oko zakleiło na amen, a może i ament. Cement.
Trzeba było obwąchać powieść w sklepie. Przekartkować. Zmęczyć się galerią międzynarodowych dziwaków i odłożyć książkę, zanim się pomaszerowało do kasy.
Aż tak źle? Niekoniecznie. Przewodnik po Majorce to nie jest, prędzej przewodnik po skomplikowanych ludzkich osobowościach, żeby posłużyć się eufemizmem. Parę razy parsknęłam śmiechem, na przykład wtedy, gdy ulubiony polski wulgaryzm łacińskiego pochodzenia otworzył przed bohaterką serce nieprzejednanego tubylca. Ale poza tym szału nie było.

Latała mi okładka tej książki przed oczami, latała, aż wreszcie się skusiłam. Wystarczył sam tytuł, bo to, wicie-rozumicie, Baleary i Kanary, jedna choroba, hiszpanka znaczy, a mnie właśnie nostalgia o ściany tłucze i sny pomarańczowo-migdałowe podsuwa.
Tak, wiem, że na Majorce panuje obecnie inny Ordnung, a jednak myślałam, że Polka, która spędziła tam rok, opisze go z...