Zacznę od kwestii zewnętrznej. Okładka jest sztywna, porządna i… żółta. Po Londynie spodziewałabym się raczej czerwonej, ale żółta ma chyba na celu przyciągać uwagę. Niech nie zwiedzie Was „grubość” tej książki, w rzeczywistości jest jeszcze cieńsza niż wygląda, gdyż połowę (jak nie więcej) zajmują rysunki i zdjęcia. Przyznam, że szkice są całkiem sympatyczne, ale w trakcie czytania ma się wrażenie, że są wciśnięte na siłę, jakby autorka nie wiedziała o czym pisać, a chciała nadać książce odpowiednią obszerność by nie wyglądała jak zeszyt. Jednak ma to swoje usprawiedliwienie w tym, że pani Pawlikowska nie spędziła tam zbyt wiele czasu.

Jeśli ktoś spodziewa się książki typowo podróżniczej to czeka go rozczarowanie. Autorka nie skupia się na odwiedzanych miejscach czy ludziach (chociaż wzmianki są), ale raczej na swoich własnych przeżyciach i przemyśleniach. Opowiada o tym jak dwadzieścia lat temu pracowała w Londynie jako sprzątaczka w hotelu, a teraz mogła powrócić w to miejsce jako „królowa swojego życia”. Opowiada o swoim dojrzewaniu, od bycia statecznym i czekającym na to co świat przyniesie - do brania sprawy w swoje ręce i działania. Nie każdemu te filozoficzne wzmianki przypadną do gustu. Mimo tego, z „Blondynki w Londynie” możemy dowiedzieć się kilku ciekawostek na temat Anglii. Niektóre mogą być dość szokujące, ale nie będę ich tutaj ujawniać. Fan sportu powinien być zadowolony ze spojrzenia na Igrzyska Olimpijskie z trochę innej strony, a dokładnie osoby niosącej pochodnię.

Książkę czyta się naprawdę szybko. Wybrałam ją jako relaks po męczącym dniu i właśnie w jeden wieczór ją przeczytałam, chociaż wieczór to za duże słowo. Jest to lektura lekka i przyjemna. Dla niektórych może być wskazówką w życiu i dodać im otuchy, dla innych może okazać się zbyt mało podróżnicza. Zastanawiałam się jaką ocenę wystawić tej pozycji. Wahałam się między 5,a 6. Postanowiłam jednać dać 6, ze względu na mój sentyment do Anglii oraz podobny do autorki pociąg do podróży.

Zacznę od kwestii zewnętrznej. Okładka jest sztywna, porządna i… żółta. Po Londynie spodziewałabym się raczej czerwonej, ale żółta ma chyba na celu przyciągać uwagę. Niech nie zwiedzie Was „grubość” tej książki, w rzeczywistości jest jeszcze cieńsza niż wygląda, gdyż połowę (jak nie więcej) zajmują rysunki i zdjęcia. Przyznam, że szkice są całkiem sympatyczne, ale w...