Jeżeli jeszcze nie wiedziałam, po co poznałam sens słowa "ambiwalentny", to już wiem. By określić nim moje odczucia w stosunku do książki Beaty Pawlikowskiej.
Punkt wyjściowy - miałam wcześniej książkę z mądrymi karteczkami Pawlikowskiej, sporadycznie słuchałam jej programów w radio i byłam... zachwycona. Innymi słowy, raczej uważałam się za fankę Pawlikowskiej, stąd promocja w sklepie zachęciła mnie do nabycia jej książki.

Za co pięć plusów - za mądre i ważne uwagi dotyczące działania naszej podświadomości, za przypomnienie, że najwcześniejsze lata kształtują nasz odbiór świata, który z czasem uznajemy za świadomy, ale taki nie jest. To, że ktoś uważa świat za wrogi lub przyjacielski, może wynikać z najwcześniejszych doświadczeń. Plus za stworzenie zestawu kodów. Od jednego do kilkunastu dotyczy większości z nas - tu zgadzam się z Beatą Pawlikowską i tu też nasze drogi się rozchodzą.

Co zatem nie tak z tą mądrą książką? Myślałam, że osoby piszące w opiniach o powtórzeniach przesadzają. Dziś dołączam do ich chóru. Kiedy na stronie 394 po raz pięćdziesiąty co najmniej miałam kolejny raz przeczytać o sposobie zapisywania w nas fałszywych kodów (co zapowiedziały złowieszcze słowa: "Przypomnę krótkie logiczne zestawienie."), wiedziałam, że ostatnie 30 stron muszę przekartkować i odłożyć na długo. Udało mi się nie użyć niecenzuralnego słownictwa, którym autorka posługuje się dla podkreślenia emocji. Beata Pawlikowska w jednym miejscu tłumaczy, skąd wielość powtórzeń. Otóż obawia się, że mogę odłożyć książkę, potem zapomnieć poprzedni rozdział, a ona sama wie, ile lat zmagała się z przepisywaniem w sobie kodów na nowo, dlatego wraca do najważniejszych informacji. Nie wiem, do kogo Pawlikowska kieruje swoją książkę (oficjalnie do 100% ludzkości, podzielonych na Klub 1% czytających dla przyjemności i 99% dla zmiany), ale wiem jedno - można nie dać rady doczytać do końca właśnie z tego powodu. Zgadzam się z Pawlikowską, że zmiana w sposobie patrzenia na świat wymaga długiej pracy, ciągłego powtarzania w sobie prawdziwych kodów, ale nie ciągłego CZYTANIA o tym, że niektóre kody mam fałszywe, bo podświadomość je źle zapisała. "Księga kodów podświadomości" o połowę krótszą nabyłabym nawet za tę samą cenę. Autorka chyba intuicyjnie jest świadoma tego, bo w pewnym momencie, wypisując kilka stron fałszywych kodów, zwraca uwagę, że na pewno czytelnik przeleciał to wzrokiem. Otóż nie, to był jeden z ostatnich momentów, kiedy naprawdę walczyłam z lekturą. Potem było coraz ciężej.
Sprawa druga, Pawlikowska tworzy obraz szczęścia uzyskanego po przepisaniu fałszywych kodów. Z jej obrazu wyłania się szczęśliwa, zdrowa, spełniona osoba (autorka), a wszyscy mają możliwość osiągnąć ten stan. Wydaje mi się, że Pawlikowska silnie unifikuje ludzi i upraszcza obraz świata. "Wszystkie bolesne emocje, z jakimi się zmagasz, dosłownie wszystkie, są odbiciem fałszywych zapisów w twojej podświadomości." Zostawia cię mąż, nie smucisz się, bo masz prawdłowe kody, umiera ci dziecko, nie smucisz się, bo masz prawidłowe kody... Autorka, moim zdaniem, wyszła od bardzo mądrych i ważnych myśli dotyczących podświadomości i pokazała na swoim przykładzie, jak to działa, a potem przeskoczyła do czegoś, nad czym wielcy filozofowie pracowali latami - wizji całego świata, sił nim poruszających, istoty człowieka itp. Rozumiem, można taką wizję mieć, nawet warto, ale zanim ukaże się ją światu jako - jej zdaniem - jedynie obowiązującą, to trzeba trochę więcej niż indywidualne doświadczenie walki z własnymi problemami. Powstała utopijna wizja przekazywana w sposób, który przypomniał mi początki komunizmu. Dlaczego robotnicy nie popierali komunizmu? Bo, jak uważali komuniści, są przesiąknięci burżuazyjnym myśleniem, stąd trzeba ich zmusić, a potem będą szczęśliwi. Niechęć do obrazu świata stworzonego przez Pawlikowską wynika u mnie z tego, że jest to obraz, z którym nie mogę dyskutować. Autorka wytrąciła mi wszelkie argumenty. Pokazała to czasem w książce. Jeżeli mam inne zdanie niż ona, to znaczy, że mam fałszywe kody podświadomości. I to koniec dyskusji... Zatem nawet nie mam szans na podniesienie tematu, że jest coś takiego jak tajemnica cierpienia, że wolnemu człowiekowi zdarza się świadomie wybrać zło, że sądzę, iż człowiek może być czasami niezadowolony, nawet jeśli ma prawdziwe kody, że chrześcijaństwo ma według mnie sens - bo autorka osobę, która uznaje, że Bóg ma imię, uznaje za pyszną (i to nie w sensie smakowitym).
Na deser sprawa interpunkcji. Na początku pomyślałam, że wydawnictwo się nie postarało, ale znalazłam informację autorki, iż to jej decyzja, bo "przecinek to narzędzie artystyczne (...). To samo zdanie ma zupełnie inną moc, zależnie od tego czy zostanie posiekane pięcioma, czy ozdobione tylko jednym." Rozumiem to, w poezji często to widać, Różewicz też je pomija. Jest jedno ale. W tak długiej książce mnie osobiście przecinki pomagają, pozwalają umysłowi domyślać się wyliczeń, granic między zdaniami składowymi. Zaakceptowałabym znaczenie artystyczne, ale nijak się go nie doszukałam. Autorka zawsze postawi przecinek przed że, bo zna tę zasadę (nawet wie, by "mimo że" nie rozdzielać), ale nie zna innych, stąd nie zawsze dodaje przecinki w zdaniach złożonych. Mój wzrok często zatrzymywał się na miejscach, gdzie brakowało przecinka, więc zdołałam zauważyć, że ich brak nijak ma się do jakiejkolwiek mocy zdania, a niechęć autorki do zaleceń korekty pokazała mi, że już w takiej nawet dziedzinie autorka nie chce dyskutować...

Na ostatniej stronie dowiedziałam się, że cała książka, która miała mnie nauczyć pracy z kodami podświadomości, to tylko zapowiedź. 400 stron nie wystarczyło, potem będzie "Kurs szczęścia", który też nie da mi wszystkiego, bo muszę sięgnąć po "Trening szczęścia".
Może warto bardziej zaufać czytelnikowi? Ja już nie dam rady dłużej być szczęśliwa, czytając Pawlikowską. Podejrzewam, że odpowiedź autorki brzmiałaby - Twoja niechęć wynika z fałszywych kodów podświadomości. I jak tu dyskutować, że mądre, ciepłe i ważne myśli Pawlikowskiej, które zapisałam sobie i z których skorzystam, zostały zmasakrowane przez formę i chęć do budowania na nich wizji całego wszechświata?

Jeżeli jeszcze nie wiedziałam, po co poznałam sens słowa "ambiwalentny", to już wiem. By określić nim moje odczucia w stosunku do książki Beaty Pawlikowskiej.
Punkt wyjściowy - miałam wcześniej książkę z mądrymi karteczkami Pawlikowskiej, sporadycznie słuchałam jej programów w radio i byłam... zachwycona. Innymi słowy, raczej uważałam się za fankę Pawlikowskiej, stąd...