Świetna, zniuansowana, wyważona i obiektywna (jak tylko to możliwe), oparta nie tylko na osobistych doświadczeniach, rozmowach i wywiadach autora, ale solidnym przygotowaniu merytorycznym i 'researchu'.Jako nie tylko reporter, ale i politolog Leszczyński pisząc o źródłach biedy i licznych patologiach społecznych i ekonomicznych państw afrykańskich nie szuka łatwych odpowiedzi, nie postrzega problemów i ich rozwiązań w kategoriach zero-jedynkowych, daje nam wykład, w którym więcej jest pytań i wątpliwości niż autorytatywnych i kategorycznych odpowiedzi.
Leszczyński pisze o skomplikowanym dziedzictwie kolonializmu, o polityce zachodnich koncernów i uzależnieniu ekonomicznym, o pułapce przeludnienia, braku infrastruktury czy wysokich kosztach produkcji. Analizuje rolę tradycji (ale i jej ciągłą i dynamiczną przemianę) w kształtowaniu zjawisk społecznych i ekonomicznych (jak i utrwalaniu tzw. zjawisk patologicznych - jak na przykład "naprawianie" lesbijek w RPA poprzez gwałt), o zmianach środowiskowych (pustynnienie, deforestacja etc), które to np. sprawiają, że pod Mount Kenya żyje 4 tys. słoni, które niszczą uprawy i zbiory, ale dla zachodnich organizacji to one są priorytetem , nie zaś biedni farmerzy - nie mogą zabijać słoni, a rekompensat brak. Pisze o protekcjonalności i naiwności zachodnich donatorów, organizacji pomocowych czy zwykłych idealistów, którzy marnotrawią środki na puste, a drogie kampanie edukacyjne, po czym wyjeżdżają w inne miejsce, a zostają po nich tylko ulotki i niepotrzebne gadżety. Czy o groteskowych pomysłach jak przetwórnia ryb nad słonym jeziorem Turkana w północnej Kenii, choć koszty transportu po drogach gruntowych na najbliższy rynek zbytu w Nairobi są większe niż sprowadzenie tych samych ryb z Tajlandii. Wypomina przerost biurokracji- co "zjada" często znakomitą większość środków z projektów pomocowych czy o wątpliwym często moralnie aspektach zjawiska tzw. "fair trade" (gdzie bezpośrednio zainteresowani albo nigdy nie dostają owej nadwyżki ze sprzedaży kakao czy kawy,bo to organizacja koordynująca decyduje, gdzie i jak je wykorzystać, albo w porównaniu do licznych pośredników, całego aparatu biurokracji kampanii marketingowych jest to lichy procent całości zysków). Wreszcie Leszczyński konstatuje, że do ogólnego obrazu należy dodać indywidualne i zupełnie racjonalne z ich punktu widzenia (to jest statystycznego Afrykanina) decyzje i rozwiązania (np. po co płacić za wodę ze studni, jeżeli urzędnik może wpływy defraudować, sam mogę łatwo zachorować i za rok już mogę nie żyć, wreszcie tylu innych nie płaci, szkoda więc wyrzucać pieniądze w błoto. Nie mając nic nie myślisz o przyszłości, poświęceniu, odkładaniu "na zaś" , tego "zaś" bowiem- najprawdopodobniej nie będzie, a pozytywistyczne slogany o "poświęcaniu się na rzecz przyszłych pokoleń" dobrze brzmią tylko w książkach zachodnich autorów piszących je na w restauracji w Nairobi przy dobrym latte).
Książka dla każdego idealisty (często dość naiwnego), który pragnie wziąć plecak i ruszyć w świat pomagać "biednym dzieciom w Afryce"-nie jest to bowiem wszystko takie proste i jednoznaczne jak się nieraz wydaje.

Świetna, zniuansowana, wyważona i obiektywna (jak tylko to możliwe), oparta nie tylko na osobistych doświadczeniach, rozmowach i wywiadach autora, ale solidnym przygotowaniu merytorycznym i 'researchu'.Jako nie tylko reporter, ale i politolog Leszczyński pisząc o źródłach biedy i licznych patologiach społecznych i ekonomicznych państw afrykańskich nie szuka łatwych...