"[z szympansami] (...) współdzielimy około 99,4 procent funkcjonalnego DNA. (...) W razie konieczności, jeśli grupa krwi okaże się odpowiednia, można ją bezpiecznie przetoczyć człowiekowi." [s.208] To odkrycie stało się przekleństwem tych naczelnych, bowiem człowiek z zapałem zabrał się za eksperymentowanie. Inwazyjnymi badaniami nad szympansami chciał sobie pomóc z HIV, zapaleniem wątroby, lub by wysłać się w kosmos.

Dla ludzi efektem tych praktyk są dość średnie wyniki, biorąc pod uwagę potencjalne korzyści jak i monstrualne koszty utrzymania "przedmiotów badań". Szympansy w odpowiedzi na takie działania żegnają się z życiem (to lepsze rozwiązanie) lub cierpią ból w imię... (spróbujmy wybrać dowolną instytucję farmaceutyczną - mamy spore szanse trafić), nie tylko ból fizyczny. Zmagają się z nerwicami, zaburzeniami psychicznymi i depresją.

Nie o tym jest ta książka.

"Ważne, żeby się o kogoś troszczyć, żeby się czymś przejmować (...) Czymś poza sobą." [s.294] Westoll spędził rok w Azylu Fauna będącym jednym z "ośrodków emerytalnych" dla szympansów, które udało się zaadoptować z amerykańskich laboratoriów i napisał o tym książkę. Podczas swojego pobytu opiekował się trzynastoma szympansami, które z większym lub mniejszym powodzeniem wychodziły na prostą. Napisał książkę poprawną, choć czasami wydaje się, że mógł z tematu "wycisnąć" więcej. Można to usprawiedliwić, bo w miarę upływu czasu dla Westolla jego pobyt w Faunie nie był już tylko tematem na książkę, a stawał się bogatym życiowym doświadczeniem.

Watro przeczytać o tym doświadczeniu mimo tego, że zdjęcie z okładki jest wyjęte jak z reklamy szamponu. Do tego czcionka mówiąca nam, kto jest autorem przywołuje na myśl pozycje taniej literatury kobiecej z kiosku. Wygląda więc to tak, jakbyśmy dostali od babci, coś fajnego do czytania, oprawione w kredową okładkę Kraju Rad.

Po przeczytaniu zaczyna coś człowieka toczyć. To potrzeba poukładania sobie treści...Nie jest to łatwe ale spróbuję.

Wiadomo nasz cywilizacyjny skok zawsze odbywa się kosztem innych. Nasze uprzemysłowienie, długość życia, brak zmarszczek lub większe cycki ma zgubny wpływ na na zwierzęta lub szerzej na środowisko. Może prócz sztuki nasz rozwój wiąże się z zabieraniem. I tu uwaga. Jest to postawa jak najbardziej ekologiczna. Są nurty myślenia o ekologii (tzw. ekologia głęboka), które prowadzą przez tezę, iż skoro jesteśmy "ewolucyjnym owocem" ziemi, każde nasze działanie w jej środowisko jest jakby "wliczone w cenę". Tym samym nawet rozlana plama ropy na oceanie jest działaniem ekologicznym. Dzieje się tak dlatego, że ekologia to nauka o stosunkach człowiek - środowisko, jakie by one nie były. Epatowanie we współczesnych mediach, polityce i ekonomi słówkiem "ekologiczny" jest nad wyraz głupie i robi z nas baranów. Ekologia to nie to samo co ochrona środowiska. Z drugiej strony człowiek obdarzony takimi cechami jak empatia i odpowiedzialność szuka złotego środka pomiędzy żyć, a nie szkodzić.

U każdego ten złoty środek będzie gdzie indziej. Tym środkiem może być choćby przeczytanie książki Andrewa Westolla, by zdobyć większą wiedzę w zakresie eksperymentów medycznych na szympansach. Może nim być karmnik na balkonie w okresie zimowym, lub rezygnacja z np z produktów Gillette albo Loreal. Najważniejsze to jego odnalezienie. Inaczej wyjdziemy na kompletnych egoistów.

Kopernik wstrzymał słońce ruszył ziemię. My ruszmy swoje "ego" z mieć na być.

"[z szympansami] (...) współdzielimy około 99,4 procent funkcjonalnego DNA. (...) W razie konieczności, jeśli grupa krwi okaże się odpowiednia, można ją bezpiecznie przetoczyć człowiekowi." [s.208] To odkrycie stało się przekleństwem tych naczelnych, bowiem człowiek z zapałem zabrał się za eksperymentowanie. Inwazyjnymi badaniami nad szympansami chciał sobie pomóc z HIV,...