Ostatnio coraz rzadziej czytam antyutopie - może czuję przesyt tym tematem, a może kilka razy mocno się zawiodłam, trafiając na pozycje wtórne, nudne i po prostu słabe? Oprócz kilku ulubionych, antyutopie niestety coraz mniej wzbudzają we mnie emocji...

Po "Plagę samobójców" sięgnęłam tylko i wyłącznie ze względu na interesującą mnie tematykę samobójstwa. I nie mogę powiedzieć, że to zła książka - jest dobrze napisana, mniej w niej akcji, a więcej skupienia na stanach emocjonalnych bohaterów, co tutaj akurat jest dużym plusem. Jednak niestety we mnie ta powieść nie wzbudziła oczekiwanych wrażeń. Może postaci zostały zbyt słabo nakreślone, by się z nimi naprawdę zżyć? Właściwie ich losy, ich życie i śmierć - były mi raczej obojętne, co świadczy o tym, że czegoś w tej książce zabrakło. Powinnam przecież czuć żal, gdy ktoś odbiera sobie życie... Powinnam pragnąć, by miłość Sloane i Jamesa przetrwała, by nie zapomnieli o niej... A mnie na tym zupełnie nie zależało...

Ta powieść zawiodła mnie też pod innym względem - temat samobójstwa, który wyróżnia ją spośród zalewu tego rodzaju literatury, został potraktowany zdecydowanie zbyt mało wnikliwie. Wiemy jedynie, że panuje epidemia wśród nastolatków, że to choroba, na którą jedynym lekarstwem okazuje się odebranie wspomnień. I tyle, nie wiemy, jaki był początek epidemii, skąd się wzięła. Autorka nie zagłębiła się w coś, co mogłoby sprawić, że ta powieść z czytadła dla nastolatek, skupionego prawie wyłącznie na miłości, zamieni się w coś więcej.

"Plaga samobójców" miała ogromny potencjał, ale uważam, że nie został on wykorzystany. Przeczytam kolejny tom, ale już z mniejszym entuzjazmem.

Ostatnio coraz rzadziej czytam antyutopie - może czuję przesyt tym tematem, a może kilka razy mocno się zawiodłam, trafiając na pozycje wtórne, nudne i po prostu słabe? Oprócz kilku ulubionych, antyutopie niestety coraz mniej wzbudzają we mnie emocji...

Po "Plagę samobójców" sięgnęłam tylko i wyłącznie ze względu na interesującą mnie tematykę samobójstwa. I nie mogę...