To już druga książka Kinga z okresu gdy posługiwał się pseudonimem Bachman, jaką miałam okazję przeczytać. Pierwszą był "Wielki marsz", który mnie rozbroił i na dobre utwierdził w przekonaniu, że King o wiele lepiej straszy ludźmi z krwi i kości niż swoimi mrocznymi stworami, mimo że często są one tak zgrabnie wykreowane, że potrafią wyciągnąć macki ze stron i owinąć je czytelnikowi wokół szyi (nawet takiemu czytelnikowi, który w bibliotece śmiał się z opisu na odwrocie książki i wypożyczył ją tylko z ciekawości, jak sobie mistrz horroru z danym tematem poradzi - przyznaję, parę razy mi się zdarzyło ;). Najbardziej przerażają ludzie. Ze swoją bezwzględnością, rządzą władzy, skłonnością do despotyzmu, egoizmem i zamiłowaniem do igrzysk. O tym właśnie pisze K. w "W. marszu" i "Uciekinierze". Obie książki są jak najbardziej warte polecenia, ale i tak podobne, że nie sposób nie zacząć ich porównywać. I to porównanie wypada na niekorzyść "Uciekiniera". Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że w "U." mniej mamy uczuć i przemyśleń głównego bohatera związanych z jego dawnym życiem i z perspektywą śmierci na arenie, mniej opisów mechanizmów psychologicznych kierujących człowiekiem w sytuacji zagrożenia życia. Więcej akcji. Ale jak kto woli.

To już druga książka Kinga z okresu gdy posługiwał się pseudonimem Bachman, jaką miałam okazję przeczytać. Pierwszą był "Wielki marsz", który mnie rozbroił i na dobre utwierdził w przekonaniu, że King o wiele lepiej straszy ludźmi z krwi i kości niż swoimi mrocznymi stworami, mimo że często są one tak zgrabnie wykreowane, że potrafią wyciągnąć macki ze stron i owinąć je...