Joël Dicker ma całe naręcza pomysłów, niebanalnych i ciekawych, i je wszystkie z wielkim zaangażowaniem zapakował do worka o nazwie „Prawda o sprawie Harry’ego Queberta”, ostatnie cztery nawet dopychał nogą, żeby worek zasznurować. I jak się go rozwiąże, to trzeba bardzo uważać, bo nieopatrznie można oberwać w nos, ooo, np. pomysłem z rozdziału drugiego. Co interesujące, to początkowo jest całkiem przyjemne, budzi ciekawość a wynalazca Dicker otrzymuje w ciemno kredyt zaufania. Świetna rzecz! Wciąga!

Gorzej jest potem, pomysły się wysypują, wypadają z worka i wypadają przy każdym kolejnym rozdziale, a twórca nie ma już pomysłu albo właściwego warsztatu, ze by je oszlifować, poskręcać i naoliwić, tak żeby nie skrzypiały, stały prosto i żeby nie były zwyczajną taniochą z chińskiego marketu.

Mnie ta książka umęczyła. Nie miałam już siły czytać ciągle tego samego, podanego a to w firmie artykułu prasowego, a to w formie wspomnień, a to jako fragment książki w książce. I dialogi, o ludzie, co za żenada. Naprawdę, żadnego słowa nie można było pominąć?

Joël Dicker ma całe naręcza pomysłów, niebanalnych i ciekawych, i je wszystkie z wielkim zaangażowaniem zapakował do worka o nazwie „Prawda o sprawie Harry’ego Queberta”, ostatnie cztery nawet dopychał nogą, żeby worek zasznurować. I jak się go rozwiąże, to trzeba bardzo uważać, bo nieopatrznie można oberwać w nos, ooo, np. pomysłem z rozdziału drugiego. Co interesujące, to...