Gdy w formie wywiadu-rzeki głos zabiera człowiek, który uprawiał politykę na szczytach przez kilkanaście lat – trudno sobie odmówić lektury. Tym bardziej, że człowiek ów nie bez pomyłki uznawany jest za jednego z inteligentniejszych graczy po 89 r.

Są w opowieści Rokity kwestie meczące – jak usilne przekonywanie czytelnika o idealizmie profesora Geremka. Jest wiele tez z którymi osobiście głęboko się nie zgadzam. Ale jest przede wszystkim ciekawie nakreślony szkic ostatniego dwudziestolecia oraz portret głównych aktorów oddziałujących przez ten okres na polską rzeczywistość. Rozrachunek zamienia się w historię polityczną widzianą z perspektywy uczestnika.

Dla mnie prywatnie tak książka ma jeszcze jeden walor. To momentami przypomnienie – także dzięki propaństwowemu instynktowi niedoszłego premiera z Krakowa – wielkich nadziei, które wiązałem z powstaniem „wielkiej koalicji”. Rozdziały traktujące o tamtym okresie nawet w sferze używanego języka („szarpnięcie cuglami”) przypominają moje dziecięce marzenia o naprawie Rzeczypospolitej w 2005 roku.

Podsumowując, ta książka to znakomita pozycja wyjściowa do refleksji nad dzisiejszą kondycją zarówno organizmu państwowego jak i społeczeństwa. Rokita w erudycyjnym wywodzie nie stroni od odważnych ocen, ale robi to z fasonem – tak bardzo dzisiaj niespotykanym.

Gdy w formie wywiadu-rzeki głos zabiera człowiek, który uprawiał politykę na szczytach przez kilkanaście lat – trudno sobie odmówić lektury. Tym bardziej, że człowiek ów nie bez pomyłki uznawany jest za jednego z inteligentniejszych graczy po 89 r.

Są w opowieści Rokity kwestie meczące – jak usilne przekonywanie czytelnika o idealizmie profesora Geremka. Jest wiele tez z...