Trzecia część ze słynnego tryptyku Roberta Krasowskiego. Wywiad z Rokitą plasuje się pomiędzy Dornem (który moim zdaniem wypadną najsłabiej),a Millerem (który jako polityk charakterem, osobowością i charyzmą bije na głowę obu Panów łącznie). Na początku Rokita sporo mówi o "wojnie na górze". I dobrze bo tej kwestii nie znałem za dobrze ukazując przy tym drugie oblicze Wałęsy, Mazowieckiego i Geremka. Dalej tematy rozmowy tożsame są z pozostałymi częściami (AWS, Lewica, PiS i PO). Ciekawe uzupełnienie historii III RP. Jedno jest pewne. Elokwencji Rokicie odmówić nie można. Warto poczytać.

Trzecia część ze słynnego tryptyku Roberta Krasowskiego. Wywiad z Rokitą plasuje się pomiędzy Dornem (który moim zdaniem wypadną najsłabiej),a Millerem (który jako polityk charakterem, osobowością i charyzmą bije na głowę obu Panów łącznie). Na początku Rokita sporo mówi o "wojnie na górze". I dobrze bo tej kwestii nie znałem za dobrze ukazując przy tym drugie oblicze...

Będąc pod wielkim wrażeniem tryptyku Roberta Krasowskiego na temat historii politycznej III RP postanowiłem przeczytać wszystkie książki tego autora. Nie jest ich w końcu tak dużo. Na pierwszy ogień poszedł wywiad rzeka z Janem Rokitą.

Początek "Anatomii przypadku" jest nieco rozczarowujący - Niedoszły premier z Krakowa nie jest zbyt ciekawym rozmówcą, a Krasowski ogranicza się do zadawania mu luźnych, ogólnych pytań, przez co z kart książki woda leje się cebrami.

Ciekawiej robi się nieco później kiedy między Rokitą a Krasowskim zaznaczają się, czasem dość ostre, różnice w ocenie tych samych wydarzeń, a główny bohater książki, oprócz cytatów z literatury i mitologii, dostarcza kapitalnych opisów sposobu zarządzania Platformą przez Donalda Tuska.

W idealnym świecie Polska zapewne powinna być rządzona przez takich "Rokitów", nastawionych na reformowanie państwowców bez inklinacji do partyjnych przepychanek. Niestety, rzeczywistość jest zupełnie inna i największą wartością tej książki jest pokazanie dlaczego tak się dzieje.

Będąc pod wielkim wrażeniem tryptyku Roberta Krasowskiego na temat historii politycznej III RP postanowiłem przeczytać wszystkie książki tego autora. Nie jest ich w końcu tak dużo. Na pierwszy ogień poszedł wywiad rzeka z Janem Rokitą.

Początek "Anatomii przypadku" jest nieco rozczarowujący - Niedoszły premier z Krakowa nie jest zbyt ciekawym rozmówcą, a Krasowski...

Założenie było proste, kupić całą trylogie i książki czytać naprzemiennie, by móc szczegółowo wychwytywać wszelkie rozbieżności w narracjach… a realia jakie są takie są, wiec skończyło się tak: wywiadu z Leszkiem Millerem nie znalazłem (albo jest tak świetny, że wyprzedał się od razu albo po prostu ktoś go nie wydrukował dostatecznie dużo - nie wiem),a wywiad z Ludwikiem Dornem tak mnie wciągnął, że nim zajrzałem do wywiadu z Janem Rokitą, to u „Dorna” upadł już AWS. Pozostało mi dokończyć „Dorna”, odszukać „Millera” i odstawić na później „Rokitę”… powiem tak, „Miller wciąż jest dla mnie nieuchwytny”, a wywiad z Rokitą tak po ludzku mnie zawiódł.
Jan Rokita ma w sobie coś z Krakowskiego Profesora, czyli nagada się, zanudzi, nagada się, a w sumie to nie wiele powie (dla jasności nie powie głupio, ale nawet najmądrzejsze słowa, wypowiadane przez nudziarza, nie mają szansy zostać zapamiętane - ludzka ułomność) - wizja III RP Jana Rokity nie jest miałka (choć najlepsze jest tu zakończenie),Ten przenikliwie opisuje np. rozbieżności między światopoglądem Mazowieckiego i Geremka („u Dorna” na ten przykład obaj panowie zostali wrzuceni do jednego worka),co więcej z sensem opisuje realia polityczne po AWS-ie, tyle że wszystko to dało się opowiedzieć krócej; a jeśli chodzi o rozważania nad obozem UD/UW to dwa, jak nie trzy razy krócej.
Z czystym sercem nie mogę polecić tej książki, choć na jej obronę dodam, że nie wielu mamy w Polsce konserwatystów antyklerykalnych (to moja diagnoza) - a to dla wszelkich doktrynoentuzjastów i niektórych idealistów, może okazać się asumptem do zapoznania się z treścią tego wywiadu.

Założenie było proste, kupić całą trylogie i książki czytać naprzemiennie, by móc szczegółowo wychwytywać wszelkie rozbieżności w narracjach… a realia jakie są takie są, wiec skończyło się tak: wywiadu z Leszkiem Millerem nie znalazłem (albo jest tak świetny, że wyprzedał się od razu albo po prostu ktoś go nie wydrukował dostatecznie dużo - nie wiem),a wywiad z Ludwikiem...

Jestem rozczarowany. Spodziewałem się analizy i historii, a otrzymałem cynizm, megalomanię i kompleksy. Co nie zmienia faktu, że jak ktoś nie ma lepszej lektury, to można, tylko po co?

Jestem rozczarowany. Spodziewałem się analizy i historii, a otrzymałem cynizm, megalomanię i kompleksy. Co nie zmienia faktu, że jak ktoś nie ma lepszej lektury, to można, tylko po co?

Nie mogłem nie przeczytać tej książki. Po pierwsze Robert Krasowski to jeden z najlepszych moim zdaniem dziennikarzy w kraju, wychowałem się właściwie na jego "Dzienniku - Polska, Europa, Świat" począwszy od pierwszego wydania... podobnie jak uwielbiam jego artykuły w "Polityce", która jest dla mnie niczym Biblia, towarzyszy mi zawsze i wszędzie od 10 lat.

Z drugiej strony Jan Rokita, człowiek, który przyciągnął mnie do "małej" działalności politycznej, polityk na którego "Alfabecie Rokity" również się wychowałem, z którego poglądami nie sposób się nie zgodzić (w moim przypadku, oczywiście).

Kolejna sprawa to właśnie to moje zaangażowanie w politykę, dawniej, kiedy ideały były inne, oczym pisze Rokita, w 2004 r. w ogóle cała przyszłość polskiej sceny politycznej rysowała się inaczej...

No i z tych właśnie trzech powodów zakupiłem ten tytuł, przeczytałem kończąc z poczuciem dobrze zagospodarowanego czasu.
Moim zdaniem to naprawdę dobra pozycja (a o polityce i jej szczegółach nie będę się rozpisywać, bo i po co... mamy demokrację, każdy może mieć własne, odmienne zdanie).

Polecam :)

Nie mogłem nie przeczytać tej książki. Po pierwsze Robert Krasowski to jeden z najlepszych moim zdaniem dziennikarzy w kraju, wychowałem się właściwie na jego "Dzienniku - Polska, Europa, Świat" począwszy od pierwszego wydania... podobnie jak uwielbiam jego artykuły w "Polityce", która jest dla mnie niczym Biblia, towarzyszy mi zawsze i wszędzie od 10 lat.

Z drugiej strony...

Gdy w formie wywiadu-rzeki głos zabiera człowiek, który uprawiał politykę na szczytach przez kilkanaście lat – trudno sobie odmówić lektury. Tym bardziej, że człowiek ów nie bez pomyłki uznawany jest za jednego z inteligentniejszych graczy po 89 r.

Są w opowieści Rokity kwestie meczące – jak usilne przekonywanie czytelnika o idealizmie profesora Geremka. Jest wiele tez z którymi osobiście głęboko się nie zgadzam. Ale jest przede wszystkim ciekawie nakreślony szkic ostatniego dwudziestolecia oraz portret głównych aktorów oddziałujących przez ten okres na polską rzeczywistość. Rozrachunek zamienia się w historię polityczną widzianą z perspektywy uczestnika.

Dla mnie prywatnie tak książka ma jeszcze jeden walor. To momentami przypomnienie – także dzięki propaństwowemu instynktowi niedoszłego premiera z Krakowa – wielkich nadziei, które wiązałem z powstaniem „wielkiej koalicji”. Rozdziały traktujące o tamtym okresie nawet w sferze używanego języka („szarpnięcie cuglami”) przypominają moje dziecięce marzenia o naprawie Rzeczypospolitej w 2005 roku.

Podsumowując, ta książka to znakomita pozycja wyjściowa do refleksji nad dzisiejszą kondycją zarówno organizmu państwowego jak i społeczeństwa. Rokita w erudycyjnym wywodzie nie stroni od odważnych ocen, ale robi to z fasonem – tak bardzo dzisiaj niespotykanym.

Gdy w formie wywiadu-rzeki głos zabiera człowiek, który uprawiał politykę na szczytach przez kilkanaście lat – trudno sobie odmówić lektury. Tym bardziej, że człowiek ów nie bez pomyłki uznawany jest za jednego z inteligentniejszych graczy po 89 r.

Są w opowieści Rokity kwestie meczące – jak usilne przekonywanie czytelnika o idealizmie profesora Geremka. Jest wiele tez z...

Wziąłem do ręki trochę przypadkowo... i przeczytałem, bo czy mogłem sobie odmówić rozmowy z inteligentnym politykiem. Trochę historii ostatniego 20 lecia ale bez plotek, co na-pewno jest plusem. Trochę kuchni z wielu kolacji jakie spożył bohater rozmowy czyli kogo, kiedy i dlaczego należy rzucić narodowi na pożarcie aby nasycił się i uspokoił. Pan Jan, jak zapewne wiemy, nie był politykiem z przypadku dlatego zawsze podejrzewałem Go o cynizm. W rozmowie to udowadnia a ja jestem trochę rozczarowany. Więc jak nie masz nic lepszego do roboty to możesz przeczytać ale tyle jest jeszcze innych książek nieprzeczytanych, więc...

Wziąłem do ręki trochę przypadkowo... i przeczytałem, bo czy mogłem sobie odmówić rozmowy z inteligentnym politykiem. Trochę historii ostatniego 20 lecia ale bez plotek, co na-pewno jest plusem. Trochę kuchni z wielu kolacji jakie spożył bohater rozmowy czyli kogo, kiedy i dlaczego należy rzucić narodowi na pożarcie aby nasycił się i uspokoił. Pan Jan, jak zapewne wiemy,...

Bardzo ciekawa III RP i obecnej wojny POPISu. Ciekaw jestem wersji Dorna.

Bardzo ciekawa III RP i obecnej wojny POPISu. Ciekaw jestem wersji Dorna.

Styl i narcyzm Rokity bywa męczący, ale trochę ciekawostek z III RP "od kuchni" się znajdzie

Styl i narcyzm Rokity bywa męczący, ale trochę ciekawostek z III RP "od kuchni" się znajdzie

Zasadniczo tylko dla intelektualistów. Bogactwo języka jest niewątpliwe. Elokwencja zdumiewająca. Czytać!

Zasadniczo tylko dla intelektualistów. Bogactwo języka jest niewątpliwe. Elokwencja zdumiewająca. Czytać!