Problem pisania o książce tak znanej i opisanej w tysiącach recenzji polega na tym, że wszystko, co się napisze będzie tylko powieleniem wcześniej użytych słów. Podobno to najlepsze, co McCarthy napisał. Nie będę się sprzeczać, bo poza "Drogą" czytałam jedynie "To nie jest kraj dla starych ludzi", trudno mi więc odnieść się do całokształtu jego twórczości. Mogę stwierdzić jedynie, że po raz kolejny to nie fabuła gra pierwsze skrzypce, ale emocje: fascynacja, smutek, strach, miłość, nadzieja. Po raz kolejny również, ale tym razem bardziej dopracowany, stykamy się z charakterystycznym oszczędnym stylem, przedstawia nam się tylko informacje niezbędne, wszystko dodatkowe pozostaje w sferze milczenia i tajemnicy.
Przyznaję, że bałam się "Drogi". Niepotrzebnie. Wejście w historię zajmuje dosłownie kilkanaście stron, potem jest już tylko lepiej, a koniec przynosi ogromny ładunek emocji, pytania i brak odpowiedzi. Teraz mogę z czystym sumieniem nadrobić też jej ekranizację.

Problem pisania o książce tak znanej i opisanej w tysiącach recenzji polega na tym, że wszystko, co się napisze będzie tylko powieleniem wcześniej użytych słów. Podobno to najlepsze, co McCarthy napisał. Nie będę się sprzeczać, bo poza "Drogą" czytałam jedynie "To nie jest kraj dla starych ludzi", trudno mi więc odnieść się do całokształtu jego twórczości. Mogę stwierdzić...