Książki nie przeczytasz z zapartym tchem, w zachwytach i uniesieniu. Ciężkie tematy i zawiłe rozważania. Bezwzględnie lektura wysoce wartościowa i pięknym językiem pisana (epicko- malarski),niemniej wiele w niej dłużyzn i drobiazgowych opisów, które potrafią zmęczyć. Czytać należy w małych dawkach i ogólnym skupieniu, wtedy można docenić niewątpliwe walory.

Książki nie przeczytasz z zapartym tchem, w zachwytach i uniesieniu. Ciężkie tematy i zawiłe rozważania. Bezwzględnie lektura wysoce wartościowa i pięknym językiem pisana (epicko- malarski),niemniej wiele w niej dłużyzn i drobiazgowych opisów, które potrafią zmęczyć. Czytać należy w małych dawkach i ogólnym skupieniu, wtedy można docenić niewątpliwe walory.

Wspaniała powieść do nieśpiesznej lektury, napisana pięknym poetyckim językiem, będącym dziś na wymarciu. Polecam gorąco miłośnikom dobrej literatury.

Wspaniała powieść do nieśpiesznej lektury, napisana pięknym poetyckim językiem, będącym dziś na wymarciu. Polecam gorąco miłośnikom dobrej literatury.

Kolejny pisarz turecki, który zupełnie do mnie nie przemówił :(

Kolejny pisarz turecki, który zupełnie do mnie nie przemówił :(

Miałam kłopot z tą książką. Z jednej strony bardzo chciałam ją przeczytać ze względu na otoczenie geograficzne i historyczne a z drugiej strony średnio co 20 stron chciałam ją zarzucić, bo mnie irytowała. To co mi się bardzo podobało to świetne postacie drugoplanowe, opis Stambułu, wzmianki historyczne oraz tło ówczesne życia. Uszami natomiast wychodziły mi ckliwe i zbyt szczegółowe opisy uczucia pomiędzy głównymi bohaterami i coś co kompletnie mnie nie interesuje, czyli nawiązywanie do poetów, pieśniarzy i innych artystów osmańskich, otomańskich czy tureckich (czy to wszystkie synonimy występujące naprzemiennie w książce wymieniłam?). Interesujący jest również język tej książki i pozytywnie mnie zaskoczył. A obawy miałam słuszne. Ktoś przetłumaczył z tureckiego na angielski a potem Pan Radosław Madejski z angielskiego na polski. Ile w tej książce jest Pana Ahmeta Hamdi Tanponara a ile dwóch tłumaczy?????

Miałam kłopot z tą książką. Z jednej strony bardzo chciałam ją przeczytać ze względu na otoczenie geograficzne i historyczne a z drugiej strony średnio co 20 stron chciałam ją zarzucić, bo mnie irytowała. To co mi się bardzo podobało to świetne postacie drugoplanowe, opis Stambułu, wzmianki historyczne oraz tło ówczesne życia. Uszami natomiast wychodziły mi ckliwe i zbyt...

W pięknym, malowniczym Stambule świat zamarł w przededniu II Wojny Światowej. Mieszkańcy Turcji wiedzą już, że coś wisi w powietrzu, ale wciąż jeszcze nie dają wiary pogłoskom. Choroba kuzyna, który opiekował się nim przez część życia sprawia, że Mumtaz podczas przechadzek po mieście zaczyna powracać pamięcią do dni swojego dzieciństwa i młodości, a także do wspomnień o uczuciu, jakim darzył piękną Nuran, którą potem bezpowrotnie utracił.

Ta książka jest... piękna. Po prostu piękna. To cudowna dawna proza, gdy w każde zdanie wkładano uczucie i ciężką pracę. Zupełnie niepodobna do dzisiejszych powieści. Pełna epitetów, przemyśleń, porównań, z opisami rozbudowanymi na kilkanaście stron. Prawdziwa magia słowa. Ją się nie czyta, ją się smakuje. Nie można sobie tak po prostu usiąść i połknąć ją jednego wieczora. Ja dawałam radę dziennie gdzieś około trzydziestu stron przeczytać. Potem musiałam książkę odłożyć i przemyśleć całą tę treść na nich zawartą. To dlatego lektura zajęła mi ponad dwa miesiące. Stylem pisania powieść momentami przypominała mi moje ulubione „Białe zęby”, które także czytało się w podobny sposób, choć obie książki treścią zdecydowanie się różnią.

„Nie ma dróg wielkich czy małych. Liczy się tylko tempo naszych kroków.”

„Spokojny umysł” jest pełen melancholii, tęsknoty za czasem minionym, za dawnymi radościami. Czyta się go z bólem serca, ponieważ czytelnik doskonale wie, że zaraz wybuchnie wojna i sprawy, które bohaterowie uważali za ciężkie do przebycia oraz wszystko z czym się na co dzień stykali, stanie się niczym w obliczu brutalnej rzeczywistości wojny.

Cóż mogę więcej rzec? Chyba tylko polecam, polecam i jeszcze raz polecam. Dawno już nie byłam tak zachwycona żadną książką. Na pewno nie jest ona dla wszystkich, niektórych długie opisy przeżyć wewnętrznych będą zdecydowanie nużyły. Ale jeśli nie macie nic przeciwko bardzo małej ilości dialogów to serdecznie zapraszam do zapoznania się z piękną, niebanalną, chwytającą za serce historią o miłości, stracie i tęsknocie.

W pięknym, malowniczym Stambule świat zamarł w przededniu II Wojny Światowej. Mieszkańcy Turcji wiedzą już, że coś wisi w powietrzu, ale wciąż jeszcze nie dają wiary pogłoskom. Choroba kuzyna, który opiekował się nim przez część życia sprawia, że Mumtaz podczas przechadzek po mieście zaczyna powracać pamięcią do dni swojego dzieciństwa i młodości, a także do wspomnień o...

"Spokojny umysł" nie jest powieścią lekką, łatwą, przyjemną i radosną. Lektura wymaga skupienia, więc nie polecam czytania w publicznych środkach transportu i w innych ekstremalnych dla odbiorcy warunkach.

Pozornie jest to przede wszystkim opowieść o odwzajemnionej, ale nieszczęśliwej, burzliwej i pełnej ograniczeń miłości. To jednak tylko wierzchnia warstwa, pod którą kryją się kolejne, znacznie bardziej skomplikowane pokłady.

W rozmowach bohaterów często pojawiają się tematy dotyczące zbliżającej się drugiej wojny światowej i związanych z nią obaw. Większość rozmówców pamięta międzynarodowy rozlew krwi sprzed dwudziestu lat; część nie wierzy, by taka tragedia mogła powtórzyć się w cywilizowanej Europie, inni - przeciwnie, uważają, że ludzie nauczyli się już zabijać i zagarniać, więc teraz mogą mieć pole do popisu dla doskonalenia tych umiejętności.

Kolejnym ważnym problemem są różnice między Wschodem i Zachodem - światami, które są tak odmienne, że nie dają się pogodzić i powodują rozdarcie wewnętrzne głównych bohaterów. Z jednej strony chcą oni być nowoczesnymi Europejczykami, z drugiej zaś nie potrafią, a czasami nie chcą zerwać z orientalną tradycją.
Przywiązanie do narodowej kultury, jej literatury, muzyki i innych dziedzin sztuki teoretycznie wydaje się być ponad etnicznymi podziałami. W praktyce jednak okazuje się, że jest inaczej.

"Spokojny umysł" obfituje w różnorodne konteksty artystyczne, historyczne, polityczne, społeczne, religijne... To powieść erudycyjna, która wymaga od czytelnika intelektualnego zaangażowania. Mimo iż przesiąknięta jest egzystencjalnym niepokojem i momentami może wydawać się przygnębiająca, warto po nią sięgnąć, gdyż napisana jest kunsztownym stylem i gwarantuje duchową ucztę z najwyższej półki.

"Spokojny umysł" nie jest powieścią lekką, łatwą, przyjemną i radosną. Lektura wymaga skupienia, więc nie polecam czytania w publicznych środkach transportu i w innych ekstremalnych dla odbiorcy warunkach.

Pozornie jest to przede wszystkim opowieść o odwzajemnionej, ale nieszczęśliwej, burzliwej i pełnej ograniczeń miłości. To jednak tylko wierzchnia warstwa, pod którą...