„Mądrość Zachodu” to druga po „Dziejach zachodniej filozofii” pozycja z zakresu historii filozofii w dorobku Bertranda Russella. Nie da się tu uniknąć porównań, tym bardziej, że autor napisał obie książki w dosyć nieodległym czasie. „Dzieje” to lektura obszerna, zakrojona na wiele godzin czytania i sporo przemyśleń w jego trakcie. „Mądrość” to kompendium tego, co już otrzymaliśmy w jej poprzedniczce, jeśli oczywiście udało nam się przebrnąć przez tę prawdziwą cegłę. Powstaje pytanie: po co w takim razie ukazała się „Mądrość”, jeśli istniały już „Dzieje” i nie można wcale powiedzieć, aby nie spełniały swego zadania. Wręcz przeciwnie, spełniały je aż tak dobrze, że otrzymały wiele pochwał ze świata zarówno specjalistów, jak i laików zainteresowanych takimi treściami. Otóż odpowiedź na to zagadnienie wydaje się raczej banalna. „Mądrość”, będąc dziełem dużo krótszym i omawiającym problematykę filozoficzną w sposób jeszcze bardziej przystępny, miała chyba za zadanie trafić pod więcej „strzech”, niż mimo wszystko zrobiły to „Dzieje”. Czy tak się stało to już inna sprawa. Obie książki są na swój sposób wybitne i z tego też względu nie mogę odmówić najwyższej oceny „Mądrości”, tak jak to zrobiłem w przypadku „Dziejów”.
Każdy kogo interesuje filozofia w ujęciu nieszablonowym, ale także wszyscy, którzy chcą poobcować z humanistyką przez duże „H”, nie powinni się długo zastanawiać nad sięgnięciem do tejże pracy. Bertrand Russell jak zwykle gwarantuje piękno stylu, zwięzłość ujęć, błyskotliwą inteligencję i wyjątkowy brytyjski humor. Książka nie nudzi, a to bardzo ważne w przypadku syntez. Większość akademickich historii filozofii jest przeładowana szczegółową treścią, która prędzej czy później potrafi znużyć nawet szczerych entuzjastów. Sporą zaletą „Mądrości” (odnosi się to tak samo do „Dziejów”) jest potraktowanie filozofii jako nie tylko oderwanego od rzeczywistości historycznej pasma myślicieli i treści, które głosili. Russell przedstawia kolejnych twórców systemów w konkretnym środowisku historycznym, tłumaczy jak wyglądała relacja ich czasów do tego co głosili. Stanowi to istotną wartość dodaną wywodów stricte przedmiotowych (a jeśli mielibyśmy się dłużej zatrzymać przy samej „wartości dodanej”, to ujęcie problematyki w ten sposób jasno pokazuje, że nawet marksistowski materializm dialektyczny był produktem własnych czasów, mimo traktowania tego zagadnienia przez jego wyznawców za jedyną nie-ideologię spośród oceanu ideologii; Russell w charakterystyczny dla siebie sposób wyjaśnia absurd, utopię i dogmatyzm takiego ujęcia rzeczy). To co powoduje, że „Mądrość” odróżnia się bardzo od standardowych podręczników do historii filozofii jest także to, że autor, jak zwykle zresztą w swoich dziełach, duży nacisk kładzie na rozwój nauki i styczność jej z dziejami filozofii. Szczególnymi względami angielski myśliciel darzy matematykę i logikę, co biorąc pod uwagę jego życiorys i naukowe dokonania, właściwie nie dziwi. Wprowadza to pewien smaczek, który nie jest zbytnio uciążliwy dla humanisty. Wszakże nie sposób rozróżnić pewnych rzeczy w historii myśli ludzkiej, tak jak to dzieje się z iście chirurgiczną precyzją w nauce w dzisiejszych czasach.
„Mądrość” to uczta intelektualna najwyższej próby. Jak większość dzieł Russella pozostawia po sobie niezatarty ślad w pamięci. Nie warto, jak słusznie podkreśla autor za Platonem z jego „Uczty”, przeżyć życia w sposób nieoświecony. Sięganie po książki Russella pomaga z całą pewnością przybliżyć swój umysł do tej szczytnej idei.

„Mądrość Zachodu” to druga po „Dziejach zachodniej filozofii” pozycja z zakresu historii filozofii w dorobku Bertranda Russella. Nie da się tu uniknąć porównań, tym bardziej, że autor napisał obie książki w dosyć nieodległym czasie. „Dzieje” to lektura obszerna, zakrojona na wiele godzin czytania i sporo przemyśleń w jego trakcie. „Mądrość” to kompendium tego, co już...

Bez zachwytów ale i bez bólu.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Bez zachwytów ale i bez bólu.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Ilość błędów w pisowni i zniekształceń w datach zatrfażająca. Treść książki i sposób prezentacji takie se...

Ilość błędów w pisowni i zniekształceń w datach zatrfażająca. Treść książki i sposób prezentacji takie se...

Ciekawa lektura streszczająca historię filozofii zachodniej i zarysowująca tło w postaci historii powszechnej. Dla laika w dziedzinie filozofii (którym sama jestem) miejscami może być nużąco lub zbyt zawile, ale ogólnie autor w czytelny i przystępny sposób wyjaśnia osiągnięcia i poglądy kolejnych znaczących dla filozofii myślicieli.

Ciekawa lektura streszczająca historię filozofii zachodniej i zarysowująca tło w postaci historii powszechnej. Dla laika w dziedzinie filozofii (którym sama jestem) miejscami może być nużąco lub zbyt zawile, ale ogólnie autor w czytelny i przystępny sposób wyjaśnia osiągnięcia i poglądy kolejnych znaczących dla filozofii myślicieli.