"W mrocznych zakamarkach Breslau"

Wystarczył jeden nieostrożny ruch, aby zamilkł na zawsze. Już nigdy więcej nie wcieli się w rolę ptasznika Papagena z "Czarodziejskiego fletu" Mozarta. Śmierć to była widowiskowa, ale ku przerażeniu widowni - zupełnie nieprzypadkowa.

Jest rok 1910. Spokój zabytkowego miasta Breslau mąci nieszczęśliwy wypadek w operze. Ginie znany baryton, którego śmierć wstrząsa dystyngowanymi mieszkańcami. To był także znak, może nie dla wszystkich od razu oczywisty, że Breslau posiada swoje mroczne sekrety.
Klara Schulz - pomoc w trudnych sprawach
Klara to dwudziestokilkuletnia, zdawać by się mogło, delikatna kobieta, szanowana pani doktorowa, kochająca matka i żona. Z zamiłowania artystka - portrecistka.
I nijak w ten życiorys wpisuje się żyłka detektywistyczna Klary, odziedziczona zapewne w genach, po ojcu - policjancie. Tylko, że obowiązujące „układy” i utarte stereotypy z góry przekreśliły jej karierę w policji. Ale na przekór wszystkim, zwłaszcza tym „durniom”, szczycącym się pracą w policji, Klara nie rezygnuje z małych śledztw.
I kiedy to właśnie jej powierzono śledztwo w sprawie „wypadku” w operze, tylko ona, w przeciwieństwie do swoich bliskich, dostrzega w tym swoją szansę.
Czy śledztwo początkującej detektyw ma szansę zakończyć się powodzeniem? Lista nieboszczyków się wydłuża, szczegóły wyrafinowanych męk ujawnione podczas sekcji zwłok ofiar, morderca ukrywający się wśród samej śmietanki artystycznej Breslau - zwiastują tylko kłopoty. Potężne kłopoty.
Owszem, Klara ma zadatki na całkiem dobrego detektywa - jest nieustępliwa, potrafi logicznie myśleć i wyciągać wnioski. I ma zadziwiająco dużo szczęścia. Ale jest też trochę lekkomyślna, bo daje się podejść mordercy i to nawet dwukrotnie, zapraszając go do własnego domu (!), czy naiwnie dając się zwabić do jego kryjówki.
Najciemniej pod latarnią
W „Kronikach Klary Schulz” podążamy więc w ślad za młodziutką panią detektyw, która stąpając w swoich delikatnych trzewikach, jak przystało na panią doktorową, wpakowuje się w prawdziwe bagno krwawych rozgrywek.
Nie zważa na konwenanse, bo świadomość, że jest tak blisko rozwiązania sprawy, zdaje się przyćmiewać wszystko. Zapuszcza się tam, gdzie najciemniej; tam, gdzie tylko patolog nie czuje obrzydzenia. Nawet pomoc ze strony ojca czy co gorsza - dla jej wizerunku - byłego kochanka - psychiatry, uznaje za konieczność. Dobro śledztwa ponad wszystko.
Tysiące domysłów, rodzących się po drodze i niepotrzebnie zaciemniających obraz i motywy działania mordercy sprawiają, że Klara zaczyna nawet wątpić w dobre intencje swojego najlepszego przyjaciela…
Po lekturze „Kroniki Klary Schulz” pozostał niedosyt. Niektóre pytania pozostały bez odpowiedzi, niektórych szczegółów nie poznaliśmy. Ale ten niedosyt rodzi nadzieję, że jeszcze nie jeden raz usłyszmy o młodej pani detektyw, zwłaszcza gdy mordercy udało się ponownie przechytrzyć policję…

"W mrocznych zakamarkach Breslau"

Wystarczył jeden nieostrożny ruch, aby zamilkł na zawsze. Już nigdy więcej nie wcieli się w rolę ptasznika Papagena z "Czarodziejskiego fletu" Mozarta. Śmierć to była widowiskowa, ale ku przerażeniu widowni - zupełnie nieprzypadkowa.

Jest rok 1910. Spokój zabytkowego miasta Breslau mąci nieszczęśliwy wypadek w operze. Ginie znany baryton,...