Mówią, że wspomnienia zawsze zostają. Rodzimy się, dorastamy, przeżywamy, a temu wszystkiemu towarzyszą one- wspomnienia. Czasami budzą w nas radość, sprawiają, że nabieramy chęć do życia. Czasami prowadzą nas na niebezpieczne drogi naszej psychiki pełne bólu i łez. Wielu z nas trzyma je w sobie, jest to ich tajemnica, ale czasami warto się z nimi zmierzyć i opowiedzieć drugiej osobie co nas gryzie.

'Przez czerwone morze' to nic innego jak dokument wspomnień Pani Elwiry Sobczak spisanych przez Ludmile Figiel. To historia napisana przez życie o zwykłym dziecku, dziewczynie, a w końcu kobiecie, silnej, niezależnej i zbuntowanej w rzeczywistości sowieckiej.

Przyznam się, dość sceptycznie podeszłam do tej pozycji czego teraz bardzo żałuje. Spodziewałam sie historii o wojnie, a okazało się, że jest ona tylko tłem całej historii.

Akcja rozgrywa się w latach 1917-2003. Jest to opowieść trzech pokoleń kobiet, które były ze sobą spokrewnione. Każda z nich jest inna. Dusia, czyli najstarsza z nich to kobieta, która dba o rodzinę i jest skłonna do faworyzowania ludzi co możemy zaobserwować jak traktuje swoje wnuki i dzieci. Choć nie ma za dużo sytuacji, w których ona uczestniczy to jest to postać jak najbardziej potrzebna w tej książce. Zina to córka Dusi, która jest dosyć można tak powiedzieć- dziwna. Czasami wydawało mi się, że nie chciała urodzić swoich dzieci. Jest wielką patriotką i tęskni za swoim krajem. Ela czyli Elwira Sobczak, która opowiedziała całą historie, to kobieta silna, która niczego się nie boi, a różne życiowe tragedie sprawiają, że staje się coraz silniejsza. Jest to postać z którą najbardziej sie zżyłam i chciałabym z tym człowiekiem sie kiedyś spotkać.

Tak naprawdę nie zdajemy sobie sprawy jak ludzie potrafią być okrutni, nietolerancyjni i bezczelni. Jeden człowiek gardzi drugim, a i tak każdy zamieni się w proch. Jak można poniżać bliźniego?

Książka w wielu wątkach porusza tego typu tematy. Pokazuje nam w jakich warunkach musieli mieszkać ludzie, a obraz ten jest straszny. W książce nie zabraknie również ludzkich tragedii i chwili wzruszeń.

Miłym dodatkiem dla odbiorcy jest cykl 'Przeglądając album' gdzie mamy okazje zobaczyć zdjęcia z prywatnego archiwum, a przy tym zobaczyć jak wyglądały Dusia, Zina i Ela.

Tytuł opowieści nawiązuje do biblijnych historii Starego Testamentu, a jednocześnie wprowadza nas w jej treść. Wydarzenia w książce i rożne sytuacje to chaotyczne przeżycia polskiej rodziny Sobczak na Syberii i w Kazachstanie. Książka ukazuje ludzkie wybory podejmowane czasami zbyt pochopnie.

Autorka stara się dać odpowiedzieć na pytania, które pomimo upływu lat wciąż pozostają ważnymi pytaniami.

Pióro autorki doskonale oddaje obraz danych sytuacji historycznych, a jednocześnie nie narzuca czytelnikowi swojego zdania na temat postaw postaci. Książkę, pomimo wielu stron czyta się błyskawicznie i co najlepsze chce się do niej wracać.

Polecam osobom, które tak jak ja (przed lekturą tej książki) nie lubią książek historycznych, bo jestem przekonana, że lektura na zawsze zmieni wasz pogląd na temat książek z motywem historii, a także tym co lubią czytać o ludzkich tragediach. jednym minusem jest jak dla mnie używanie niekiedy rosyjskich słów, których nie rozumiałam, ale na końcu książki znajdziemy słowniczek wiec traktuje to jako malutki minus.

OCENA: 9+/10

Mówią, że wspomnienia zawsze zostają. Rodzimy się, dorastamy, przeżywamy, a temu wszystkiemu towarzyszą one- wspomnienia. Czasami budzą w nas radość, sprawiają, że nabieramy chęć do życia. Czasami prowadzą nas na niebezpieczne drogi naszej psychiki pełne bólu i łez. Wielu z nas trzyma je w sobie, jest to ich tajemnica, ale czasami warto się z nimi zmierzyć i opowiedzieć...