Dobra książka, i gdyby nie to, że to historia prawdziwa to można byłoby podejrzewać iż autorka nie cierpi swoich bohaterek zsyłając na nie kolejne nieszczęścia. Takie to były czasy. Dobrze zaznaczony kontekst historyczny powoduje że książka nabiera też walorów edukacyjnych. Potrzebna książka, prawdziwe życiowe memento.

Dobra książka, i gdyby nie to, że to historia prawdziwa to można byłoby podejrzewać iż autorka nie cierpi swoich bohaterek zsyłając na nie kolejne nieszczęścia. Takie to były czasy. Dobrze zaznaczony kontekst historyczny powoduje że książka nabiera też walorów edukacyjnych. Potrzebna książka, prawdziwe życiowe memento.

Nie zżyłam się z żadną bohaterką opowieści. Wszystko jakoś tak... chaotycznie i powierzchownie opisane. Tak samo chaotyczne i powierzchowne jest życie Elwiry. Niepokorna? Najczęściej niemądra.
Zdaję sobie sprawę, jak trudno było żyć w warunkach na jakie była skazana, ale...
Bardzo poruszyły mnie losy Ziny, określonej przez jedną z recenzentek jako "dziwna". Dziwne to jest, że zachowała zdrowe zmysły po tym, co przeszła.
Prawdziwa historia. Dlaczego więc nie polubiłam tej książki? Może forma, może sposób przekazywania treści, swoje robi też moim zdaniem niezbyt szczęśliwie dobrany lektor. Teksty po rosyjsku marnie przeczytane, może jednak warto choć akcenty zaznaczać w tekście? No, ale to wszystko kosztuje a chodzi przecież o to, żeby ciąć koszty.

Nie zżyłam się z żadną bohaterką opowieści. Wszystko jakoś tak... chaotycznie i powierzchownie opisane. Tak samo chaotyczne i powierzchowne jest życie Elwiry. Niepokorna? Najczęściej niemądra.
Zdaję sobie sprawę, jak trudno było żyć w warunkach na jakie była skazana, ale...
Bardzo poruszyły mnie losy Ziny, określonej przez jedną z recenzentek jako "dziwna". Dziwne to jest,...

Bardzo ciekawa powieść, będąca właściwie sfabularyzowanym dokumentem, gdyż opisane losy czterech pokoleń Polek żyjących w Związku Radzieckim to autentyczne historie. Ich dramatyczne losy dyktowane są wielką historią, począwszy od pierwszej wojny światowej i rewolucji bolszewickiej, poprzez drugą wojnę światową, czasy stalinowskiej powojennej komuny aż do upadku ZSRR.
Można powiedzieć, że historia zatacza koło, musi jednak minąć około stu lat, zanim córka, wnuczka i prawnuczka pierwszej bohaterki powrócą na stałe do Polski...

Dzieje kobiet są bardzo dramatyczne - prześladowania, przesłuchania, pobyt w łagrach, wszechobecna inwigilacja i piętno polskiego pochodzenia oraz obozowej przeszłości ciągną się za bohaterkami przez dziesięciolecia. Mimo ciężkich chwil, nie załamują się one jednak, co jest dowodem ich niezwykłej siły.
Walka o codzienny byt i godność poruszają tym bardziej, że mamy świadomość autentyczności opisywanych historii.

Autorka rzetelnie przedstawiła także tło polityczne, obnażając prawdę o sowieckim totalitaryzmie.

Tytuł książki można różnie interpretować. Pierwsze skojarzenie odnosi się do Starego Testamentu i przeprowadzenia Izraelitów przez Morze Czerwone.
Bezmiar czerwieni może jednak również oznaczać komunizm z jego wszystkimi wynaturzeniami.

Czyta się szybko i z emocjami, na które wpływ mają także zdjęcia bohaterek i ich bliskich, szczegółowo opisane, skomentowane i opatrzone wzruszającymi opowieściami.

Bardzo ciekawa powieść, będąca właściwie sfabularyzowanym dokumentem, gdyż opisane losy czterech pokoleń Polek żyjących w Związku Radzieckim to autentyczne historie. Ich dramatyczne losy dyktowane są wielką historią, począwszy od pierwszej wojny światowej i rewolucji bolszewickiej, poprzez drugą wojnę światową, czasy stalinowskiej powojennej komuny aż do upadku ZSRR.
Można...

Tytuł jest przenośnią ucieczki ludu wybranego do Ziemi Obiecanej. Jak można się również domyślić bohaterki książki jak biblijni bohaterowie dostaną się do upragnionej, wyczekiwanej, wytęsknionej latami ojczyzny. Sądzę, że tę książkę wręcz obowiązkowo należy czytać uczniom na lekcjach historii aby rozbudzać chęć nauki o korzeniach, o tym co nasi przodkowie sobą reprezentują, co musieli poświęcić abyśmy my mieli to co mamy. Z wielkim humorem, reporterską dokładnością Ludmiła Figiel spisała dzieje rodziny Sobczaków. Jest to historia ponad stu lat, kiedy po śmierci Staszka(Polaka) jego żona Jewdokia (babcia Dusia) wraca wraz z córką do Rosji skąd też się wywodzi. Lata wojny sprawiły, że jako rodowita Rosjanka nie mogła zostać w kraju męża, gdzie była traktowana jak pobratymca. W Rosji z kolei traktowana jest podobnie jak obca. Lata spędzone w Rosji, gdzie Zina (córka Jewdokiej) dorasta zostaje skazana na kilka lat więzienia, gdzie rodzi swoje dzieci i co pozostawia głęboki ślad na jej traktowaniu innych, świata. Poznajemy splot niesamowitych wydarzeń, dorastania, próbę poznania swojej historii, kim jesteśmy i ciągłej walki z komunistyczną utopią. Krewka Elwira- córka Ziny nie pozwala sobie wmówić byle głupstw, odstawić z kwitkiem. Dzięki mądrości, ustawicznemu czytaniu książek potrafi powiedzieć co myśli, obronić swoje racje i w końcu załatwić formalności aby jako jedna z licznych rodzin mieszkających w Kazachstanie na powrót znaleźć się w ukochanej Polsce.

Tytuł jest przenośnią ucieczki ludu wybranego do Ziemi Obiecanej. Jak można się również domyślić bohaterki książki jak biblijni bohaterowie dostaną się do upragnionej, wyczekiwanej, wytęsknionej latami ojczyzny. Sądzę, że tę książkę wręcz obowiązkowo należy czytać uczniom na lekcjach historii aby rozbudzać chęć nauki o korzeniach, o tym co nasi przodkowie sobą reprezentują,...

Mówią, że wspomnienia zawsze zostają. Rodzimy się, dorastamy, przeżywamy, a temu wszystkiemu towarzyszą one- wspomnienia. Czasami budzą w nas radość, sprawiają, że nabieramy chęć do życia. Czasami prowadzą nas na niebezpieczne drogi naszej psychiki pełne bólu i łez. Wielu z nas trzyma je w sobie, jest to ich tajemnica, ale czasami warto się z nimi zmierzyć i opowiedzieć drugiej osobie co nas gryzie.

'Przez czerwone morze' to nic innego jak dokument wspomnień Pani Elwiry Sobczak spisanych przez Ludmile Figiel. To historia napisana przez życie o zwykłym dziecku, dziewczynie, a w końcu kobiecie, silnej, niezależnej i zbuntowanej w rzeczywistości sowieckiej.

Przyznam się, dość sceptycznie podeszłam do tej pozycji czego teraz bardzo żałuje. Spodziewałam sie historii o wojnie, a okazało się, że jest ona tylko tłem całej historii.

Akcja rozgrywa się w latach 1917-2003. Jest to opowieść trzech pokoleń kobiet, które były ze sobą spokrewnione. Każda z nich jest inna. Dusia, czyli najstarsza z nich to kobieta, która dba o rodzinę i jest skłonna do faworyzowania ludzi co możemy zaobserwować jak traktuje swoje wnuki i dzieci. Choć nie ma za dużo sytuacji, w których ona uczestniczy to jest to postać jak najbardziej potrzebna w tej książce. Zina to córka Dusi, która jest dosyć można tak powiedzieć- dziwna. Czasami wydawało mi się, że nie chciała urodzić swoich dzieci. Jest wielką patriotką i tęskni za swoim krajem. Ela czyli Elwira Sobczak, która opowiedziała całą historie, to kobieta silna, która niczego się nie boi, a różne życiowe tragedie sprawiają, że staje się coraz silniejsza. Jest to postać z którą najbardziej sie zżyłam i chciałabym z tym człowiekiem sie kiedyś spotkać.

Tak naprawdę nie zdajemy sobie sprawy jak ludzie potrafią być okrutni, nietolerancyjni i bezczelni. Jeden człowiek gardzi drugim, a i tak każdy zamieni się w proch. Jak można poniżać bliźniego?

Książka w wielu wątkach porusza tego typu tematy. Pokazuje nam w jakich warunkach musieli mieszkać ludzie, a obraz ten jest straszny. W książce nie zabraknie również ludzkich tragedii i chwili wzruszeń.

Miłym dodatkiem dla odbiorcy jest cykl 'Przeglądając album' gdzie mamy okazje zobaczyć zdjęcia z prywatnego archiwum, a przy tym zobaczyć jak wyglądały Dusia, Zina i Ela.

Tytuł opowieści nawiązuje do biblijnych historii Starego Testamentu, a jednocześnie wprowadza nas w jej treść. Wydarzenia w książce i rożne sytuacje to chaotyczne przeżycia polskiej rodziny Sobczak na Syberii i w Kazachstanie. Książka ukazuje ludzkie wybory podejmowane czasami zbyt pochopnie.

Autorka stara się dać odpowiedzieć na pytania, które pomimo upływu lat wciąż pozostają ważnymi pytaniami.

Pióro autorki doskonale oddaje obraz danych sytuacji historycznych, a jednocześnie nie narzuca czytelnikowi swojego zdania na temat postaw postaci. Książkę, pomimo wielu stron czyta się błyskawicznie i co najlepsze chce się do niej wracać.

Polecam osobom, które tak jak ja (przed lekturą tej książki) nie lubią książek historycznych, bo jestem przekonana, że lektura na zawsze zmieni wasz pogląd na temat książek z motywem historii, a także tym co lubią czytać o ludzkich tragediach. jednym minusem jest jak dla mnie używanie niekiedy rosyjskich słów, których nie rozumiałam, ale na końcu książki znajdziemy słowniczek wiec traktuje to jako malutki minus.

OCENA: 9+/10

Mówią, że wspomnienia zawsze zostają. Rodzimy się, dorastamy, przeżywamy, a temu wszystkiemu towarzyszą one- wspomnienia. Czasami budzą w nas radość, sprawiają, że nabieramy chęć do życia. Czasami prowadzą nas na niebezpieczne drogi naszej psychiki pełne bólu i łez. Wielu z nas trzyma je w sobie, jest to ich tajemnica, ale czasami warto się z nimi zmierzyć i opowiedzieć...

Poruszająca historia opowiedziana w niezwykły sposób. Piękny, prosty, ale nie prostacki styl autorki wpływa na pozytywny odbiór powieści.

Poruszająca historia opowiedziana w niezwykły sposób. Piękny, prosty, ale nie prostacki styl autorki wpływa na pozytywny odbiór powieści.