Książka, która w jakiś sposób do mnie przemówiła, choć nie jestem w stanie dokładnie określić, dlaczego. Być może jej natura jest tak ulotna jak obrzędy, których opisy zawiera.
Z pozoru to historia taka jak wszystkie te, których mam już po dziurki w nosie - samotna kobieta sukcesu ku zdziwieniu równie spełnionych zawodowo znajomych rzuca wszystko i postanawia rozpocząć życie w dzikiej głuszy daleko od cywilizacji. Początkowo zachwycona, mniej więcej w połowie powieści przeżywa kryzys, który oczywiście przezwycięża, by żyć szczęśliwie w swojej nowej rzeczywistości.
Autorce udało się jednak "wymalować" obraz tak pełen urokliwych szczegółów, że nawet stary jak świat szablon nie był w stanie zniechęcić mnie do czytania. Udowodniła przy tym, że umiejętnie zbudowane napięcie może do tego stopnia zmniejszyć moją wrażliwość na banał, że pochłaniałam kolejne rozdziały, nie mogąc doczekać się zakończenia.
Cała historia toczy się wokół romansu Annie z peruwiańskim szamanem, który stanowi jakby hybrydę archetypu szamana i nowoczesnego biznesmena w ciuchach od Calvina Kleina. Potrafi zajrzeć wgłąb duszy drugiego człowieka, zna sekrety magicznych wywarów i szepce tajemnicze zaklęcia, a jednocześnie całkiem nieźle porusza się we współczesnym świecie, pachnie markowymi perfumami i jest zbudowany jak grecki bóg - nic dziwnego, że główna bohaterka (a także kilka innych) była nim zafascynowana. Ta fascynacja sprawia, że kilkutygodniowy urlop z elementami surwiwalu zmienia się w podróż w poszukiwaniu zagubionej tożsamości i w dążenie ku nieuchronnie (lecz czasem irytująco powoli) nadciągającemu spełnieniu.
Stopniowo wzrastające napięcie współgra z opisami majestatycznych krajobrazów Peru, które są prawdopodobnie największą wartością powieści. Dzięki kunsztowi autorki, która prawdopodobnie nawet odwiedziła tamten rejon świata, na białych kartach książki wykwitał zielono-złoto-czerwony krajobraz, pociągający lub odpychający, lecz zawsze inny od wszystkiego, co znam. Szczególnie podobały mi się opisy Cuzco i peruwiańskiej dżungli.
Powieść Anny Hunt porusza temat raczej nieznany w Europie, czyli południowoamerykański szamanizm. Jako przedstawicielka kultury indoeuropejskiej nie jest jednak w stanie porzucić własnego sposobu postrzegania świata i w związku z tym kładzie nieco zbyt duży nacisk na cielesne spełnienie w związku damsko-męskim. To jedyne, co mogę zarzucić powieści, jednak nie jest na tyle nachalne, żeby zakłócić odbiór.
Jako że istotnym aspektem dzieła literackiego jest moim zdaniem jego funkcja społeczna, daję jeszcze jedną gwiazdkę za to, że odkryła przede mną całkiem nieznany świat i zachęciła do odwiedzenia stron poświęconych Peru i kulturze tego kraju. Polecam zwłaszcza na leniwe zimowe wieczory.

Książka, która w jakiś sposób do mnie przemówiła, choć nie jestem w stanie dokładnie określić, dlaczego. Być może jej natura jest tak ulotna jak obrzędy, których opisy zawiera.
Z pozoru to historia taka jak wszystkie te, których mam już po dziurki w nosie - samotna kobieta sukcesu ku zdziwieniu równie spełnionych zawodowo znajomych rzuca wszystko i postanawia rozpocząć...