Czy reportaż nie powinien być uporządkowany, i zawierać komentarza do opisywanej rzeczywistości? W porównaniu do innych reportaży, które ostatnio przeczytałam, męczyła mnie chaotyczność, wielowątkowość oraz forma. To raczej ukłon w stronę opowiadania jako formy literackiej. Oczywiście planeta prowincja to intrygujące zjawisko, tak geograficzne, jak i mentalne, ale te kilkanaście historii powinno poddać się obróbce.
Mamy historię ludzi nietuzinkowych, wyrzuconych poza nawias, z trudem odnajdujących się w życiu wielkich miast. A to natchniony wiejski znachor, Wajdelota, a to sąsiedzi procesujący się o zdechłego psa, a to prowincjonalne aktorki marzące o sławie jako przepustce do lepszego świata. Szczytem bezsilności, poczucia beznadziei oraz umysłowego wypaczenia jest kawałek o młodych zdolnych bezrobotnych, z przygranicznych terenów, którzy rzucają się pod koła Niemców, by uzyskać sowite odszkodowanie i zwrot kosztów leczenia. Niektórym się poszczęści, innym nie.
mamy chamstwo, kołtuństwo, zabobon i ciemnotę, ale i niespełnione marzenia, duchowe przeżycia Marii Meksykanki nie mogącej pielgrzymować do Częstochowy. Do bólu szczerze i dosadnie o tym, czym jest prowincja pełna lęków, kompleksów i mentalnych ograniczeń.
Bohaterowie mówią zindywidualizowanym językiem, charakterystyczną gwarą, przez co opowiadane historie zyskują na autentyczności i wiarygodności. Ogólnie interesująca pozycja, nie demonizująca prowincji jako takiej.

Czy reportaż nie powinien być uporządkowany, i zawierać komentarza do opisywanej rzeczywistości? W porównaniu do innych reportaży, które ostatnio przeczytałam, męczyła mnie chaotyczność, wielowątkowość oraz forma. To raczej ukłon w stronę opowiadania jako formy literackiej. Oczywiście planeta prowincja to intrygujące zjawisko, tak geograficzne, jak i mentalne, ale te...