Z literaturą terapeutyczną jest ciężko. Jest ona skierowana do osób zainteresowanych albo ludzką psychiką, albo samorozwojem, albo rozwiązaniem własnych problemów. Opowiada ona najczęściej o osobach na skraju załamania, z problemami, takich, którym wali się życie... albo już się zawaliło. Co w tym trudnego? A to, że w takim wypadku warto przypomnieć oczywiste oczywistości, by taką osobę popchnąć, zmotywować, ruszyć do działania... Oczywistości te trzeba jednak dozować i podawać na ładnym talerzu, by były strawne i łatwo przyswajalne, i żeby czasem nie dostać przez nie w łeb.

Jorge Bucay jest argentyńskim psychiatrą i terapeutą. Sędziwym już, gdyż parę lat temu stuknęła mu sześćdziesiątka, a także lubującym się w pisaniu, o czym świadczy dorobek pisarski autora, mający już kilka pozycji. Jedną z nich jest "Pozwól, że Ci opowiem", będąca opisem relacji lekarz-pacjent oraz zbiorem terapeutycznych bajek. Kilka miesięcy temu recenzowałam już książkę pisaną przez psychiatrę i wyszło przyzwoicie. Jak poszło tym razem i temu autorowi? Zanim zabrałam się za czytanie, przejrzałam opinie dostępne w sieci, gdzie dowiedziałam, że powieść ta jest "magnetyzująca", "niesamowita", "trafna", "wyjątkowa", że "odkrywa zakamarki ludzkiej duszy".Nastawiłam się niesamowicie zapominając, że Paulo Coelho przecież także "odkrywa zakamarki ludzkiej duszy".
Głównymi bohaterami tej książki są Demien i Jorge, czyli autor a zarazem narrator naszej opowieści, który Damiena wymyślił w celu pisania do siebie listów, które miały pomóc mu zmienić perspektywę. Całkiem ciekawa idea, biorąc pod uwagę, że wielu osobom pisanie pomaga nabrać innego spojrzenia na sprawę. Demien jest na życiowym zakręcie - tylko tyle da się wywnioskować z całej lektury książki, gdyż każdy rozdział to krótki dialog Demiena z jego terapeutą oraz przejście do punktu głównego tej powieści - czyli bajek. Bajki te są różne. Każda z nich dopasowana jest do sytuacji, rozterek Damiena i każda z nich jest... albo płytka, albo infantylna, albo oczywista. Dlatego na początku wspomniałam o oczywistościach. Są pisarze, którzy potrafią te oczywistości podać tak, byśmy nawet nie zauważyli, że właśnie otrzymaliśmy frazes, a są i tacy, od których bije on na kilometr. Z tych bajek niestety bije. Ponadto pełne są ejpompatycznego zacięcia i denerwują, nudzą, sprawiają, że zagląda się tylko na koniec, ile jeszcze nam zostało. Mamy tutaj historią o żabkach, które wpadły do śmietany i dzięki własnemu uporowi ubiła masło, mamy słonia przywiązanego do kołka (klasyk!), mamy opowiastki biblijne, mniej biblijne, mądre, głupie i pseudomądre... Wszystkie cechuje ta sama przewidywalność, ten sam patos i taka sama dawka banałów. Niestety, Jorge Bucay nie potrafi zaserwować nam ich tak, byśmy je łyknęli. Myślę, że powieść tę dałoby się uratować, gdyby pogłębić relację pacjent-terapeuta i ukazać bardziej złożenie psychikę Demiena, niestety, autor postanowił skupić się tylko na bajkach, a sceny w których występuje Demien potraktował tylko jako wstęp do nich.

Nie rozumiem tak wysokiej oceny tej książki, ale jam Paskuda, nie muszę wszystkiego rozumieć... Nie pomogło czytanie na raz, nie pomogła próba czytania po kawałku. Po prostu nie pomogło nic. Książka nie tylko nic nie wniosła do mojego życia (ani nawet wolnego czasu!), ale spowodowała tylko znudzenie pomieszane z frustracją. Odradzam, chyba że lubicie nachalnie wpychane banały w stylu Coelho.

[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Z literaturą terapeutyczną jest ciężko. Jest ona skierowana do osób zainteresowanych albo ludzką psychiką, albo samorozwojem, albo rozwiązaniem własnych problemów. Opowiada ona najczęściej o osobach na skraju załamania, z problemami, takich, którym wali się życie... albo już się zawaliło. Co w tym trudnego? A to, że w takim wypadku warto przypomnieć oczywiste oczywistości,...