"Nazywasz mnie głupim?" "Nie, skąd, ale pasuje jak ulał". Ze względu na ten właśnie rodzaj żartu dziewięćset stron lektury mija nie wiadomo kiedy. Jednakże tak mniej więcej koło osiemsetnej zakrada się w duszę podejrzenie, które wraz z przeczytanymi kartkami zmienia się w pewność. Drugi tom nie jest ostatnim. A ponieważ nie mam pod ręką trzeciego, to jest to duży mankament. Chociaż z drugiej strony bohaterowie są tak wyraziści, realistyczni i pomimo swoich wad, wzbudzający sympatię, że żal się z nimi rozstawać. Książkę czyta się jednym tchem, zwroty akcji następują błyskawicznie, a świat przestawiony jest spójny i zarazem ciekawy. Niektórzy, szczególnie utalentowani ludzie, mieszkający na ziemiach Siedmiu Satrapii, potrafią tworzyć luksyn ze światła. Im zdolniejszy człowiek, tym z większej ilości barw jest w stanie krzesać. Drobiazgowo opisany świat, z pieczołowicie przedstawionymi konfliktami, aktualnymi i tymi, które miały miejsce w przeszłości, sprawia, że lektura wciąga nie wiadomo kiedy. Tylko specyficzne rozdwojenie jaźni głównego bohatera sprawia, że ciężko będzie się czytać ten tom, bez zapoznania się z "Czarnym pryzmatem".

"Nazywasz mnie głupim?" "Nie, skąd, ale pasuje jak ulał". Ze względu na ten właśnie rodzaj żartu dziewięćset stron lektury mija nie wiadomo kiedy. Jednakże tak mniej więcej koło osiemsetnej zakrada się w duszę podejrzenie, które wraz z przeczytanymi kartkami zmienia się w pewność. Drugi tom nie jest ostatnim. A ponieważ nie mam pod ręką trzeciego, to jest to duży mankament....