"Nic prócz długich złocistych włosów nie przypominało kobiety ze zdjęć; kobiety, której sam uśmiech wystarczył, by mężczyźni się za nią oglądali. Stanowiła przykre przypomnienie, że piękno i brzydota zostaną kiedyś zrównane przez bakterie i robactwo, stając się takim samym, gnijącym mięsem"

W jednym z ekskluzywnych domów w Bostonie policja znajduje zwłoki mężczyzny. Związany, siedzi pod ścianą, a wokół niego tańczą na ścianie krwawe esy-floresy z poderżniętego gardła. Zaginęła jego małżonka. Całe miejsce zbrodni przypomina teatr, w którym jedynym widzem jest nieszczęsny mąż, a aktorami - zaginiona małżonka i nieznany sprawca. W sypialni policjanci znajdują schludnie złożoną koszulkę nocną kobiety, zachlapaną krwią. Detektyw Rizzoli nie może oprzeć się wrażeniu, że w tej zbrodni, w jakiś sposób, maczał palce Warren Hoyt - 'Chirurg', którego ujęła przed rokiem, ledwie wychodząc z tego starcia żywą...

Być kobietą u Gerritsen to być piękną, odważną, hardą babą - i taka jest Jane Rizzoli. Nie wiedzieć czemu miałam przed oczami Debrę Morgan z serialu "Dexter". Rizzoli nakłada na twarz maskę, by w tym świecie zdominowanym przez mężczyzn wyjść na twardą i niewzruszoną sukę, ale pod tą powłoką czają się demony, które nie dają jej spać.
Inną, mocną postacią z gatunku bab z jajami jest patolog, Maura Isles. Bez mrugnięcia okiem prowadzi sekcje czasem bardzo pokiereszowanych zwłok, wdychając zapach, który nawet najbardziej profesjonalnego gliniarza przyprawi o mdłości.

Książkę czyta się dobrze. Intryga jest świetna, a akcja nabiera tempa, gdy Hoyt ucieka z więzienia, pozostawiając po sobie trzy trupy. Coraz więcej kobiet zostaje znalezionych martwych - czy to zwykłe naśladownictwo? Czy Hoyt, wraz z nieznanym mordercą par, połączyli swe siły, tworząc makabryczny, psychopatyczny duet? A zwłoki strażnika cmentarza stanowią zaszyfrowaną dla Rizzoli wiadomość. Widzę cię. I po ciebie wrócę.
Wszak łączy ich wiele. Te wydarzenia dzieją się w poprzedniej części serii o Rizzoli/Isles pt. "Chirurg". Dzięki licznym wspomnieniom Rizzoli i rozmowom z policjantami i nieziemsko przystojnym agentem FBI, Gabrielem Deanem, nie trzeba znać poprzedniej części, by wiedzieć, że Rizzoli i Chirurga łączy intymna więź, taka więź, którą może łączyć tylko mordercę z ofiarą:
"- Czy jest coś bardziej intymnego niż morderstwo?"
Jak na babski kryminał, w którym więcej kryminału niż babskości, powieść Gerritsen wypada rewelacyjnie. Jedna wada - zbytnia dbałość o wyjaśnianie czasem dość skomplikowanych rzeczy, jak rodzaje światła i cała masa fizyki, budowa anatomiczna czy genetyka. Jestem humanistą, nie ścisłowcem, więc wolę, jak te trudne tematy są łopatologiczne wyjaśnione, a nie szczegółowo i przy użyciu fachowych terminów. Jednak inni mogą to uznać za zaletę, bo wiele można się dowiedzieć. Poza tym - minusów nie uświadczyłam.

"Skalpel" to dobry, trzymający w napięciu kryminał, w którym nie brak ostrych scen, wulgarnego języka i pierwiastka psychologicznego. Polecam, nie tylko kobietom.

Pełna recenzja z filmikiem i małą dygresją tutaj: http://wswiecieslow.blogspot.com/2013/02/skalpel-tess-gerritsen.html

"Nic prócz długich złocistych włosów nie przypominało kobiety ze zdjęć; kobiety, której sam uśmiech wystarczył, by mężczyźni się za nią oglądali. Stanowiła przykre przypomnienie, że piękno i brzydota zostaną kiedyś zrównane przez bakterie i robactwo, stając się takim samym, gnijącym mięsem"

W jednym z ekskluzywnych domów w Bostonie policja znajduje zwłoki mężczyzny....