To nie tak, że ja się czepiam, krytykuję, jestem uprzedzona i nie doceniam na przykład lekkości formy tej książki. Na przykład jestem skłonna uznać, że "Japonia oczami fana" świetnie nadawałaby się na temat maturalnej rozprawki o dobrych i złych stronach reglamentacji papieru, bo gdyby wyznacznikiem dostępu do papieru była jakoś książki, 400 stron wtórnych wynurzeń autora nigdy nie ujrzałoby światła dziennego i kilka drzew dalej spokojnie by sobie fotosyntetyzowało. Z drugiej strony - nie ma tego złego etc.

Przede wszystkim - nie, to nie jest "Japonia", tylko konkretnie i ściśle Tokio. Jeśli chodzi o tytułowe oczy fana, to trudno powiedzieć, czego dokładnie był to fan: jeśli popkultury w ogóle, to ograniczyło się to jedynie do opisu sklepów spożywczych i automatów wszelkiej maści. Jeśli chodziło konkretnie fana popkultury japońskiej, to co najwyżej autor podzieli się z czytelnikiem bardzo odkrywczym spostrzeżeniem, że u źródła mangi, anime, cosplayu, jrocka i pokrewnych można zrobić lepsze zakupy niż w innych częściach świata, na co nikt by oczywiście sam nie wpadł.
Cała reszta to oczywiście tak nietypowe aspekty życia w stolicy Japonii jak chaotyczna numeracja domów, ciasnota i ścisk, płynny ruch pieszych, doskonała komunikacja miejska, kuchnia, kuchnia i jeszcze raz kuchnia, zwyczaj wspólnego picia praktykowany przez pracowników korporacji i oczywiście narodowe święto związane z piciem pod kwitnącymi wiśniami.
Wracając zatem do reglamentacji papieru: jestem zachwycona, że mamy w zasadzie niczym nieograniczoną wolność druku i możliwość podróżowania, cieszę się, że absolutnie każdy, kto pojedzie do Japonii, może sobie o tym napisać i wydać książkę, ale jednak wolałabym, żeby autorzy mieli trochę pokory i zastanowili się dwa razy, czy naprawdę trzeba, jeśli do tematu nie wnosi się absolutnie nic nowego. No, a jeśli już koniecznie trzeba, jeśli muza nie daje spać po nocach - to niech chociaż się trafi dobry redaktor, który wywali niepotrzebną watę słów i okroi przegadaną książkę z obłędnych 400 do 200 stron, które na wynurzenia Musiałowskiego absolutnie by wystarczyły.

Jak zauważyły osoby recenzujące tę książkę wcześniej - jest bardzo podobnie do Bruczkowskiego, przy czym jednak "Bezsenność w Tokio" ujęła mnie znacznie bardziej niż ten przegadany katalog skonsumowanych ramenów, wypitego piwa, rozczarowań love hotelami i zrobionych zakupów.
I podpiszę się również pod stwierdzeniem, że najdłuższy rozdział całej książki, traktujący o nocnym łażeniu po mieście, piciu i gadaniu o jakuzie, które okazuje się niczym więcej jak tylko pijackim solilokwium autora, jest na poziomie żenującym. Autentycznie po raz pierwszy w życiu spotykam się z książką, która bardzo by zyskała tylko przez wywalenie jednego jedynego rozdziału!

W rogu okładki zauważyłam złowieszczą zapowiedź, że jest to dopiero pierwszy tom z zaplanowanych wielu. Naprawdę nie życzę autorowi źle, ale dla dobra lasów postuluję, żeby kolejne tomy swoich światłych spostrzeżeń i barwnych przygód z procentami w roli głównej publikował w formacie .mobi albo zgoła .mp3, żeby oszczędzać oczy łaskawych czytelników.
Papier oczywiście wszystko zniesie, ale las niekoniecznie.

To nie tak, że ja się czepiam, krytykuję, jestem uprzedzona i nie doceniam na przykład lekkości formy tej książki. Na przykład jestem skłonna uznać, że "Japonia oczami fana" świetnie nadawałaby się na temat maturalnej rozprawki o dobrych i złych stronach reglamentacji papieru, bo gdyby wyznacznikiem dostępu do papieru była jakoś książki, 400 stron wtórnych wynurzeń autora...