Rzadko zdarza mi się czytać dramaty. Twórczość Schmitta bardzo lubię i dramaty te to była miła odmiana i odskocznia od epiki, a wnioski i przemyślenia tak samo się nasuwały.
Pierwszy utwór "Noc w Valognes" niezbyt przypadł mi do gustu. Największe wrażenie wywarł na mnie drugi dramat, czyli "Gość". Autor zawarł w nim dialog starego już wielbiciela rozumu - Freuda z tajemniczym Nieznajomym, który podaje się za Boga.
Dialog tych osób to rozmowa o wielu problemach tego świata: o wierze, religii, władzy, cierpieniu, miłości, światopoglądzie.
Ostatnie dwa dramaty "Knebel" (właściwie monodram) i "Szatańska filozofia" są bardzo krótkie.
Każdy z czterech utworów toczy się w innym miejscu i czasie, ma inny klimat, ale łączą je podobne tematy problemy: miłość, nienawiść, zło i jego pochodzenie.
Chyba nikt nie pisze tak jak Schmitt. Mistrz krótkich form w niewielu słowach potrafi zawrzeć wiele poglądów na temat człowieka, Boga i historii i poddać je do dalszego przemyślenia. Myślę, że chętnie zobaczyłabym te dramaty na scenie, wtedy zyskałyby chyba jeszcze więcej życia i emocji, bo czytając je wydają się odrobinę płaskie.

Rzadko zdarza mi się czytać dramaty. Twórczość Schmitta bardzo lubię i dramaty te to była miła odmiana i odskocznia od epiki, a wnioski i przemyślenia tak samo się nasuwały.
Pierwszy utwór "Noc w Valognes" niezbyt przypadł mi do gustu. Największe wrażenie wywarł na mnie drugi dramat, czyli "Gość". Autor zawarł w nim dialog starego już wielbiciela rozumu - Freuda z...