Znalazłem tą książkę na półce w czasie niedawnego sprzątania. Parę słów o autorze, swego czasu była to gwiazda krytyki literackiej, debiutował będąc uczniem liceum, niestety jego talent nigdy się w pełni nie rozwinął, mówiono enigmatycznie, że padł ofiarą własnego sukcesu, że dusił się w komunie, ale przyczyna była bardziej prozaiczna: choroba alkoholowa. Zmarł przedwcześnie w wieku 48 lat.

Omawiana książka, wydana pośmiertnie jest chaotycznym zbiorem luźnych zapisków, notatek z lektur, ze spotkań z przyjaciółmi, zbiorem przemyśleń, pisanych od 1970-93. Przykro to mówić, ale nie da się tego czytać. Jakieś to miałkie, nieciekawe, intelektualnie bezpłodne, jego anegdotki o kolegach twórcach zupełnie nieinteresujące. Przykład spostrzeżenia czy aforyzmu: „Powieści kryminalne dzielą się na jedno- o wielotrupowe.. Podobnie jest z kryminalnymi filmami.” i tak dalej i tym podobne, niestety, dziwi, jak niewiele ten człowiek miał do powiedzenia. We wstępie Janusz Głowacki przypuszcza, że są to notatki do dzieła życia Mętraka, bardzo wątpię.

Prawdę mówiąc nie mam pojęcia po co wydaje się takie książki.

Znalazłem tą książkę na półce w czasie niedawnego sprzątania. Parę słów o autorze, swego czasu była to gwiazda krytyki literackiej, debiutował będąc uczniem liceum, niestety jego talent nigdy się w pełni nie rozwinął, mówiono enigmatycznie, że padł ofiarą własnego sukcesu, że dusił się w komunie, ale przyczyna była bardziej prozaiczna: choroba alkoholowa. Zmarł...