Przykład „Dziennika z pawlacza” pokazuje jak szybko wietrzeją emocje i przemyślenia. Zbiór notatek Krzysztofa Mętrak, gwiazdy krytyki literackiej późnego PRL-u, okazuje się świadectwem jałowego życia intelektualnego tamtych czasów. Coś, co najprawdopodobniej, było celnym komentarzem do ówczesnych wydarzeń, okazuje się obecnie zupełnie nieznaczące, miałkie intelektualne, pozbawione polotu.

Warte jedynie dla przypomnienia, że nasze wyobrażenia, że kiedyś papierosy był smaczniejsze, a wódka zimniejsza i bardziej pożywna są tylko naszym wyobrażeniami.

Przykład „Dziennika z pawlacza” pokazuje jak szybko wietrzeją emocje i przemyślenia. Zbiór notatek Krzysztofa Mętrak, gwiazdy krytyki literackiej późnego PRL-u, okazuje się świadectwem jałowego życia intelektualnego tamtych czasów. Coś, co najprawdopodobniej, było celnym komentarzem do ówczesnych wydarzeń, okazuje się obecnie zupełnie nieznaczące, miałkie intelektualne,...

Niestety, po latach, zwietrzał kontekst, zatarły nazwiska, a istota rzeczy zagubiła bezpowrotnie. Czytanie "Dziennika z pawlacza", to jak oglądanie świata w odłamkach rozbitego lustra; obraz wyłania się niezborny i pozbawiony sensu, ładu i czytelności. Bo czegóż tu nie ma; anegdoty, ploteczki, bon moty, cytaty, wycinki, komentarze jakby z wyrwanych kartek dzienników wielu różnych ludzi. Niestety próbki autorstwa Mętraka - słabe, bez polotu, wymęczone i zwyczajnie nudne. Do tego, liczne powtórzenia; mocno różniące się opisy i anegdoty związane z tymi samymi wydarzeniami. Widać jak je szlifowano, przykrajano, wymyślano od nowa. Lektura możliwa tylko przy silnej nostalgii za folklorem i smaczkami PRL-u. Tyle, że procenty zdążyły wywietrzeć.

Niestety, po latach, zwietrzał kontekst, zatarły nazwiska, a istota rzeczy zagubiła bezpowrotnie. Czytanie "Dziennika z pawlacza", to jak oglądanie świata w odłamkach rozbitego lustra; obraz wyłania się niezborny i pozbawiony sensu, ładu i czytelności. Bo czegóż tu nie ma; anegdoty, ploteczki, bon moty, cytaty, wycinki, komentarze jakby z wyrwanych kartek dzienników wielu...

Znalazłem tą książkę na półce w czasie niedawnego sprzątania. Parę słów o autorze, swego czasu była to gwiazda krytyki literackiej, debiutował będąc uczniem liceum, niestety jego talent nigdy się w pełni nie rozwinął, mówiono enigmatycznie, że padł ofiarą własnego sukcesu, że dusił się w komunie, ale przyczyna była bardziej prozaiczna: choroba alkoholowa. Zmarł przedwcześnie w wieku 48 lat.

Omawiana książka, wydana pośmiertnie jest chaotycznym zbiorem luźnych zapisków, notatek z lektur, ze spotkań z przyjaciółmi, zbiorem przemyśleń, pisanych od 1970-93. Przykro to mówić, ale nie da się tego czytać. Jakieś to miałkie, nieciekawe, intelektualnie bezpłodne, jego anegdotki o kolegach twórcach zupełnie nieinteresujące. Przykład spostrzeżenia czy aforyzmu: „Powieści kryminalne dzielą się na jedno- o wielotrupowe.. Podobnie jest z kryminalnymi filmami.” i tak dalej i tym podobne, niestety, dziwi, jak niewiele ten człowiek miał do powiedzenia. We wstępie Janusz Głowacki przypuszcza, że są to notatki do dzieła życia Mętraka, bardzo wątpię.

Prawdę mówiąc nie mam pojęcia po co wydaje się takie książki.

Znalazłem tą książkę na półce w czasie niedawnego sprzątania. Parę słów o autorze, swego czasu była to gwiazda krytyki literackiej, debiutował będąc uczniem liceum, niestety jego talent nigdy się w pełni nie rozwinął, mówiono enigmatycznie, że padł ofiarą własnego sukcesu, że dusił się w komunie, ale przyczyna była bardziej prozaiczna: choroba alkoholowa. Zmarł...