To jest jedna z tych „mrocznych” historii. Jednak mroczna oznacza nieepatowanie przemocą i okrucieństwami, ale ukrywanie wszystkiego za mgłą, przemilczenie najbrutalniejszych faktów i pozwolenie na działanie Wyobraźni-Faulkner tylko delikatnie o czymś wspomina, bohaterowie mówią o czymś tak jakby mimochodem, a czytelnik jest skazany na błądzenie w labiryncie domysłów. Z fragmentarycznych epizodów trzeba ułożyć całość i dopiero wtedy dostaniemy jako taki pogląd na to, co się w ogóle wydarzyło. Faulkner bawi się "czasem", nie wszystko jest pokazane w kolejność, albo o rzeczach, które wydarzyły się wcześniej, dowiadujemy się dopiero pod koniec powieści. Najciekawsze jest sportretowanie mordercy DOSŁOWNIE na ostatnich kartkach powieści-wtedy zaczynamy rozumieć, co w nim siedziało, że nazwanie Wytrzeszcza zwykłym bandytą to mimo wszystko za mało, że wisiał nad nim jakiś złowrogi fatalizm, został wręcz skazany na swoje życie, nie był w stanie kochać jak mężczyzna, a nienawiść wyniszczała go z każdym dniem, i w momencie, kiedy MÓGŁ UMRZEĆ, nawet jeśli to był tylko przypadek, jeśli mógł tego z łatwością uniknąć, nie zrezygnował...

To jest jedna z tych „mrocznych” historii. Jednak mroczna oznacza nieepatowanie przemocą i okrucieństwami, ale ukrywanie wszystkiego za mgłą, przemilczenie najbrutalniejszych faktów i pozwolenie na działanie Wyobraźni-Faulkner tylko delikatnie o czymś wspomina, bohaterowie mówią o czymś tak jakby mimochodem, a czytelnik jest skazany na błądzenie w labiryncie domysłów. Z...