Już przeglądając zagraniczne zapowiedzi wiedziałam, że „Przędza” to książka dla mnie i że będę musiała ją poznać. Intuicja książkowa, jak prawie zawsze, mnie nie zawiodła i choć dostałam coś innego niż oczekiwałam, jestem naprawdę pod dużym wrażeniem.

Jak każda książka, „Przędza” miała swoje plusy i minusy. Niektóre rzeczy mnie całkowicie oczarowały, inne niezmiernie irytowały. Irytujący był na pewno sam początek, bo czułam się jak w jakimś koszmarze. Autorka w ogóle nie dała czytelnikowi czasu na zapoznanie się ze światem, który wykreowała, tylko od razu rzuciła nas na głęboką wodę jego realiów. Byłam przytłoczona i zduszona tym wszystkim; potykałam się o zdania i błądziłam w nich niczym dziecko we mgle. Jednak im dalej tym lepiej. Czytając, zatracałam się coraz bardziej i wciągałam w ten czarujący, niesamowity świat włókien, krosien i tkania.

Plusy książki to na pewno nietypowa fabuła i unikatowy pomysł. Pani Albin naprawdę się popisała wyobraźnią i mnie całkowicie przekonała do świetności swojego pomysłu. Historia ta przesiąknięta jest tajemnicą, intrygą i subtelną brutalnością; swoisty klimat nie pozwala odłożyć tej książki na półkę, omiata czytelnika całkowicie i nie ma litości. Książce towarzyszy też taka magiczna otoczka, która niezwykle mnie urzekła i która wychodzi przy bardzo trafnej manipulacji opisami i przeżyciami. Fabuła rozwija się dość szybko, ale jednocześnie spokojnie, nie wiem jak autorce udało się tego dokonać. Akcja nie iskrzy od napięcia i zwrotów akcji, ale przewidywalności zarzuć książce nie można na pewno.

Postać Adelice jest taki ogniwem pośrednim w moim odczuciu. Z jednej strony dziewczynę bardzo lubiłam, z drugiej mnie wkurzała. Była wygadana i pyskata; podobała mi się jej hardość i charyzma i zdolność radzenia sobie z przeszkodami, ale irytowało mnie brak zdecydowania, dziwne wahania charakteru i uparte pakowanie się w kłopoty. Ogólnie bohaterowie nie byli stworzeni z jakąś wielka wprawą, czasem były zgrzyty w charakterach i wiało sztucznością, ale tak czy siak każdy dostał życie i swoją historię i zasłużył na taką czy inną ocenę z mojej strony.

Czas na minusy. Po pierwsze postać Josta- był jakiś wybrakowany, bez charakteru, bez życia, przezroczysty; miałam wrażenie że czytam o kimś niewidzialnym, bo mojej wyobraźni nawet nie chciało się go wyobrażać. Całkowita klapa; Erik był od niego o niebo lepszy. Po drugie: trójkąt miłosny. Jestem zagorzałą przeciwniczką trójkątów, bo przynoszą tylko nerwy i okrutne rozczarowanie, gdy rozwija się nie tak, jak czytelnik sobie zaplanował, a to znów powoduje, że sympatia do książki ulega znacznemu obniżeniu. Po trzecie watek miłosny: już po jakim takim rozwiązaniu się trójkąta w ogóle nie mogłam się wczuć w tą „miłość”, była jałowa, bez uczucia i tylko mnie niepotrzebnie drażniła.

Dałam 8 gwiazdek ze względu na to, że lubię takie historie i że ta całkowicie mnie oczarowała. Czuję w kościach, że druga część będzie jeszcze lepsza i autorka pokaże dobitnie na co ją stać. „Przędzę” oczywiście polecam, ale zaznaczam przy tym, ze jest to taka specyficzna historia, które nie wpasuje się w każde gusta. Niektórych rozczaruję, a innych oczaruje- tak jak mnie.

Już przeglądając zagraniczne zapowiedzi wiedziałam, że „Przędza” to książka dla mnie i że będę musiała ją poznać. Intuicja książkowa, jak prawie zawsze, mnie nie zawiodła i choć dostałam coś innego niż oczekiwałam, jestem naprawdę pod dużym wrażeniem.

Jak każda książka, „Przędza” miała swoje plusy i minusy. Niektóre rzeczy mnie całkowicie oczarowały, inne niezmiernie...